Hoe flexibel ben jij?
Flexibel. Wikipedia zegt: ‘Met het begrip flexibiliteit of flexibel wordt aangeduid dat iets buigzaam en soepel is en blijft.’ Wikipedia wijst je vervolgens op flexibele producten zoals een tuinslang. Gezien de rode draad van deze website heb je vast al in de gaten dat ik geen pagina’s vol ga schrijven over de flexibiliteit van een tuinslang. Dit heeft Wikipedia aan het (bijna) einde van haar uitleg ook in de gaten: ‘Flexibiliteit of flexibel kan echter ook gebruikt worden als karaktereigenschap van een mens. In dat geval wordt bedoeld dat een mens zich makkelijk aan kan passen als de situatie daar om vraagt, mits deze dat ook toelaat…’
Een mens die zich dus makkelijk kan aanpassen als de situatie daar om vraagt, mits deze dat ook toelaat. Dit laatste is best interessant want wanneer laat een situatie toe dat mensen zich ernaar aanpassen en wanneer niet? Het zou best leuk zijn als ik in december terug kom op controle bij mijn arts en dat ik zeg: ‘Ja sorry de situatie liet het even niet toe. Helaas pindakaas!’ Ik denk dat ik het daar niet mee ga redden. Tenzij het UMCG binnenkort haar naam verandert in Wikipedia Medisch Centrum.
Hoe flexibel ben jij? Er is zelfs een test voor op internet: www.hoeflexibelbenjij.nl. Ja geen grapje! Ik heb de test zelf (nog) niet gedaan, sorry. Ik heb mezelf vaak afgevraagd hoe flexibel ik eigenlijk ben. Ik leef nu al ruim 6 jaar met een, als ik mijn artsen moet formuleren, ernstige ziekte. Een ziekte die me het nodige voor de voeten heeft gegooid én blijft gooien. Zo ook nu weer. Zoals jullie hebben kunnen lezen gaat het sinds de opening, een maand geleden, niet goed. Écht niet goed! Afgelopen 1,5 week was ik bij de reumatoloog en neuroloog in de hoop dat zij mij weer een beetje zicht konden geven op betere tijden. Grip op de situatie maar in plaats van grip geven deze mensen mij wanhoop. Er worden medicijnen uitgeprobeerd die mij iets beter kunnen maken maar voor de rest is het vooruitzicht blanco. Niemand weet hoelang dit gaat duren. Een paar weken? Een paar maanden? Gaat het überhaupt ooit weer over? Er bleek geen enkel antwoord te zijn op deze vragen. Behalve: ‘We weten het niet.’
Je hoort mensen vaak zeggen dat de grond onder hun voeten weg zakte nadat ze een bepaalde diagnose kregen. Ik heb dat nooit zo ervaren maar nu wel. Al had ik dan moet zeggen dat de grond onder mijn wielen wegzakte want ik kan de afstanden in het UMCG en op sommige andere plaatsen niet meer lopen. Je kan me dus af en toe rollend voorbij zien komen. Mijn maatschappelijk werkster schrok ook nogal. Die stelde meteen voor om vanaf nu op huisbezoek te komen en mij volledig te gaan begeleiden. Als het over een maand niet beter gaat wil zij meer hulp in huis en thuiszorg voor mij regelen. Slik!
Eenmaal alleen thuis zit je dan met het gegeven dat dit niet binnen een paar dagen beter zal gaan. Ook niet binnen een paar weken maar dat je echt maanden moet rekenen en dat ze niet eens zeker weten of het ooit weer helemaal goed komt. En huisbezoek? Meer hulp? Thuiszorg? Dan is het niet meer de vraag ‘Hoe flexibel ben je?’. Nee, dan is het flexibel zijn. Punt. Ik moet eerlijk zijn dat ik het een paar dagen heel benauwend vond en ik ook nog steeds heel erg schrik als mijn lijf weer een stukje terug valt. Ik weet totaal niet meer wat er kan/gaat gebeuren. Dat wil nog weleens zorgen voor lichte paniek maar ik heb kanjers van mensen om me heen die dit samen met mij ‘leefbaar’ proberen te maken. Leefbaar tussen haakjes omdat ik niet weet of dit daadwerkelijk langdurig leefbaar is maar voor nu is het oké.
Mijn vader heeft het een en ander rond geschoven in mijn huisje. Ik heb nu een grote bankhoek. Ik vind het gezellig en makkelijk als er iemand langskomt en ik wil/moet blijven liggen. Er is een muurtje vrij gemaakt voor alle kaarten die ik kreeg/krijg. De eersten hangen al. Daarnaast is mijn What’s app heilig! Veel lieve mensen namen me per tekst en foto mee. Ik moet nu ineens denken aan het refrein van het lied van Gers Pardoel – Ik neem je mee. Haha! Samara – nam me mee naar San Fransisco & Noordwijk. Aret – New York. Wouter – Berlijn. Een lieve lotgenoot stuurde me een foto van haar dochter Robin die aan het begin staat van een modellencarrière en net terug is uit Parijs. Daarnaast Glennis en haar bijna 2 jaar oude dochtertje. Met mijn coach/goede vriendin Emilie ging ik naar de regenboog en Veronique kocht een heerlijk huispak voor mij bij de Primark (wat naar me opgestuurd wordt). Als klap op de vuurpijl mocht ik met Maartje mee op haar denkbeeldige roadtrip. Met een prachtige foto als resultaat. Verder deed ik mezelf (tijdelijk) Deezer en Netflix kado. Oftewel onbeperkt muziek, film, series en tv. Als laatste ging ik, wel echt, naar de kapper en vanuit mijn eigen raam… de herfst! (Iedereen overigens ontzettend bedankt voor alles. Dat kan ik niet vaak genoeg blijven zeggen!)
Dit klinkt misschien gek maar als je aan huis gebonden bent ga je waarde hechten aan hele andere dingen. Naast dit kijk ik niet verder dan 1 á 2 dagen vooruit. Dan is deze situatie goed te doen. Ik ben echt blij dat ik dat zo voel want ik had verwacht dat ik inmiddels al gillend de haren uit mijn hoofd zou trekken. Voor hoelang het op deze manier goed gaat weet ik niet maar dat zien we dan wel weer. Voor nu eerst op deze manier…
Liefs,
