2016,  Chronisch ziek

Curaçao…

Een blog over mijn verblijf op Curaçao kon natuurlijk niet uitblijven. Inmiddels ben ik alweer ruim twee weken thuis in ons koude kikkerlandje. Ik wil zeggen dat ik wel weer gewend ben maar brrrr de kou went nooit! Precies de reden waarom ik vorig jaar rond deze tijd droomde over zonnige bestemmingen, misschien overwinteren. Ik begon een kleine zoektocht waar het nou het warmst is in de winter en waar het qua gezondheid voor mij ook vrij veilig is. Een aantal landen zoals bijvoorbeeld Thailand, Vietnam etc. zijn door het UMCG sterk afgeraden. Europa is vaak wel toegestaan maar in november is daar weinig te vinden waar ik 100% garantie heb op warmte. Misschien Amerika of de Antillen? Ja, Curaçao wilde ik altijd nog een keer naartoe. Warm en een heerlijk Bounty eiland. Lijkt me goed. Hoppa boeken maar! En geen 10 dagen of, doe eens gek, misschien 14. Nee, 32 dagen!

Ik vertrok op 31 oktober. Eyes on the price: de zon. Dat was wel de gedachte waarmee je de vlucht overleeft. Dat en het kijken van 3 of 4 films haha. Na 12 uur reizen eindelijk aangekomen. Heerlijk, de zon, warmte, palmbomen, een ritje met de eigenaar van het appartement over het eiland. Prima begin van de maand. Als ik eenmaal in de warmte ben en in een autootje rond rijd met de raampjes open al zittend in mijn zomerjurkje dan moet je van goeie huize komen wil je mijn mood verpesten. Ik ben dan al snel helemaal op mijn plek.

De eerste twee dagen was ik nog wel erg moe van de reis maar moest natuurlijk wel uitpakken, boodschappen doen en leren auto rijden met papieren kaart (geen mobiel internet). Iets met kind van de nieuwe generatie. Nooit eerder gedaan. Wonder boven wonder vond ik de supermarkt en mijn appartement in 1x. Dat was ook de enige keer dat ik de kaart gebruikt heb daarna ontdekte ik Google maps offline kaarten. Haha! Je moet nog wennen om te rekenen in guldens. Ik met mijn Euro-mind schrok dan ook van wat ik kwijt was aan boodschappen. Even door de helft doen Tineke…
Je moet even je weg vinden. De eerste twee á drie dagen was ik dan ook nog weleens een beetje in paniek. ‘Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen?’ ‘Waarom deed ik dit ook alweer?’ ‘En waarom niet gewoon eerst toch die 10 dagen!?’

Na de eerste week was ik deze momenten volledig vergeten en had ik helemaal mijn draai gevonden. Ik kon me goed redden met de auto. Heb altijd de weg terug kunnen vinden in ieder geval. Ik werd de eerste week ook meteen door een vriendin meegenomen naar een bar waar ze Latin dansen. Ik volgde een kleine workshop en werd een paar keer ten dans gevraagd. Ik was eigenlijk meteen verkocht en schreef me in voor danslessen voor de rest van de maand. Daarmee dacht ik meteen lekker lokaal bezig te zijn maar dit was toch iets wat nogal in trek bleek onder de toeristen. Ach jammer dan het is leuk!
Verder een aantal prachtige stranden gezien en Klein Curaçao bezocht. Nog even educatief gedaan en mezelf samen met een vriendin een ochtend lang laten bijspijkeren over de slavernij. Als ik eraan denk ben ik er nog stil van. Achteraf ook de stilste lunch ooit. We waren nogal onder de indruk. Ik ben ook nog op een schooltje geweest in Fuik. Daar mocht ik zo een middagje meedraaien. Ik heb eigenlijk zoveel leuke dingen gedaan. Teveel om in een blogje kwijt te kunnen.
Wat ik nog wel echt kwijt wil is hoe bizar vriendelijk Curaçao en haar inwoners zijn. Ben zomaar uitgenodigd voor een etentje tijdens een van mijn danslessen. Je wordt snel opgenomen in vriendengroepen. Uitgenodigd voor een strandfeest. Ook als je alleen in de stad bent kom je soms zomaar mensen tegen om mee te kletsen. Veel nieuwe vrienden gemaakt en wat ben ik blij jullie allemaal ontmoet te hebben. In het speciaal Ellen die mij alle kneepjes van het Antilliaans zijn heeft geprobeerd bij te brengen. Thanx Dushi!

Wat voor mij het belangrijkste was om voor een maand Nederland te verlaten is natuurlijk mijn gezondheid. Ook al heb ik afgelopen jaar elke euro opzij moeten zetten en zelfs huisraad verkocht en op de rommelmarkt gestaan om wat extra geld te verdienen. Het was het dubbel en dwars waard. Ik was daar binnen 2 dagen pijnvrij. Hierdoor was mijn energie level ook hoger. Ik heb sowieso alles kunnen doen wat ik van plan was en meer. Had nooit voor mogelijk gehouden dat ik twee avonden in de week achter elkaar zou kunnen dansen. In Nederland is dat ondenkbaar. Langer autorijden dan 15 minuten is ook iets van NL waar ik me van tevoren erge zorgen over maakte. Ik kon niet het hele eiland over maar reed toch met gemak 2x een half uurtje. Ik waste, kookte en deed boodschappen voor mezelf. En ik heb op wat autopech en een doktersbezoek na geen enkele hulp nodig gehad. Dat voelde zo goed. Het voelde weer alsof je de regie in eigen hand hebt. Dat ik weer een leven zou kunnen opbouwen als je er zou wonen. Een eigen leven. Eentje zoals dat (grotendeels) hoort bij een 26-jarige. Het voelde als bevrijding om een maand zo te kunnen leven. Ik lijk wel hartstikke gek dat ik het vliegtuig naar Nederland terug heb genomen…

Na 10 jaar ziek zijn eindelijk een kans op meer kwaliteit van leven met misschien zelfs minder medicatie! Zou het mogelijk zijn…?

Het moge in ieder geval duidelijk zijn dat het een zeeeeer geslaagde maand was!

Liefs, Tineke

11 reacties

Laat een antwoord achter aan ageeth Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *