2017,  Curaçao,  Emigreren Curaçao

Yay, I can stay!

Ongeveer 1,5 week geleden had ik het met mijn huisgenoot over onze VVR aanvraag (Verklaring van Rechtswege). Dit is soort verblijfsvergunning die je moet aanvragen als je hier wil komen wonen. We hadden hem allebei ongeveer tegelijk ingediend en we waren bijna een maand verder. Zij was net een dagje eerder bij Immigratie geweest om er eens naar te vragen hoe dat nou zat? Ze kon een mail sturen om eventueel het proces te versnellen als ze dat wilde. Dit email adres deelde ze met mij. Erg lief! Hier heb ik toch maar even mijn voordeel gedaan. Hetzelfde weekend nog een mail opgesteld met daarin het verhaal dat ik me zonder VVR niet kan verzekeren hier op Curaçao en dat dat best een risico is in mijn situatie. Totaal niet hun probleem natuurlijk maar het proberen waard. Of het echt heeft geholpen weet ik niet maar 2 dagen later had ik mijn VVR binnen. Ik kon mijn papieren gaan halen bij Immigratie & inschrijven bij Kranshi (Burgerlijke stand).

Veel gehoorde tips bij het ophalen/aanvragen van papieren, naar de bank gaan etc. zijn:
1) Ga zo vroeg mogelijk.
2) Neem een boek, krantje of ander tijdverdrijvend materiaal mee.
3) Breng wat te drinken mee, mocht lang duren dan sta je niet uit te drogen.
4) Ga liever niet tegen eind/begin van de maand (dit geldt vooral voor de bank en boodschappen doen geloof ik. Iets met mensen die dan hun geld kunnen gaan halen… )

Ik was keurig om 08:30 bij Immigratie. Blijkbaar druipt het van me af dat ik nieuw ben. ‘Kom je je VVR ophalen?’ vroeg de vrouw achter de balie. Ik die nog wat wazig om zich heen zat te kijken of ik überhaupt bij de goede balie was knikte ja. Ik kreeg een nummer en kon gaan zitten. Er zat een vrouw te wachten die gewoon een kwartier gevuld heeft met, niet al te zuiver, zingen. Volgens mij was ik ook de enige die verbaasd was dat dit gebeurde. In NL zou je minstens 10 blikken des doods krijgen waarnaar je het zingen wel wil laten! Ik die voorbereid was op een enorm lange zit was binnen 3 kwartier aan de beurt. Of misschien vind ik dat snel omdat ik geleerd heb hoe je moet wachten tijdens mijn 10-jarige ziekenhuis carrière. Dat weet ik niet. Ik kreeg na tekenen van papieren een keurige stempel in mijn paspoort. Ik mag officieel 5 jaar blijven. Tot oktober 2022. Dan is er nieuwe stempel nodig. Formaliteit.
Daarna door naar Kranshi. Daar zat het echt bommetje vol. Hoop onrustig geping van het apparaat wat je nummer omroept. Alle letters van het alfabet en 3-cijferige nummers knallen ze gewoon door elkaar. Ook daar was ik trouwens binnen half uurtje wel aan de beurt denk ik. Ik gaf mijn woonadres door en ook deze vrouw plakte daarna een dikke stempel in mijn paspoort. Officieel ingeschreven!

Ik hoopte dezelfde week nog een Sedula (ID-kaart) te laten maken zodat ik snel door kan naar de verzekering. Dat waar het me eigenlijk om gaat natuurlijk. Nee! Je moet 3 dagen geduld hebben na je inschrijving. Na deze 3 dagen was de eerst volgende afspraak nog een week later. Dus komende zaterdag 14 oktober kan ik mijn sedula laten maken. Dán pas kan ik door naar de verzekering die natuurlijk pas op maandag open is. Ja (bijna) niks van dit alles gaat online. De brug tussen Punda en Otrobanda is je nieuwe beste vriend. Die blijf je heen en weer rijden. Helemaal als je aan de Punda kant woont haha. Máár al met al binnen 2,5 uur je VVR ophalen, je inschrijven en een Sedula afspraak maken vond ik heel keurig!

En ik mag gewoon blijven hé. Hoppa! Ik maakte me hier stiekem toch nog wel een beetje druk over. Dacht ja het is niet de meest standaard reden om ergens te willen komen wonen. Geen idee hoe die mensen dat beoordelen. Onwijs blij dus dat ik echt ingeschreven sta als inwoner van Curaçao. Blij en tegelijk ook nog steeds zo gek. Iets waar ik hard naartoe gewerkt hebt de laatste tijd maar nog steeds zo ongeloofwaardig is. Het is in een gesprek nog steeds bijzonder om aan te geven dat ik hier woon. Of mijn eerste Nederlandse bezoek die het opschreef in één van haar blogs over Curaçao. Besef is er nog niet altijd helemaal maar daarom ben ik niet minder blij met het resultaat! Ja Tineke je hebt dit gewoon écht gedaan en het is gelukt! Besef dit even…

Dit besef werd even dubbel voor me geregeld: *Even nadat ik dit alles geregeld had en ik de auto startte, de radio aansprong en het lied wat ingezet werd ‘Fast Car – Tracy Chapman’ was. Dit is het lied wat gedraaid werd tijdens de crematie van Britt (een van mijn beste vriendinnen). Dit lied lijkt me sindsdien sowieso wat te achtervolgen maar op dit soort momenten geloof ik niet meer in toeval en weet ik dat jij nog steeds met me meekijkt.*

Wat ook heel erg leuk nieuws was deze week was van een andere dame die ook in de Wajong zit en toestemming heeft gekregen te mogen emigreren nadat ze haar aanvraag al een paar keer hadden afgewezen. Ik was plaatsvervangend enorm blij voor haar! Het kan dus! Mocht je ook dergelijke plannen hebben geef dan de moed niet op! Het is mogelijk! Je mag me zelfs contacten om je te helpen. Als Nederland hier nu nog eens zijn regelgeving in aanpast dan zijn we compleet. Het is óf iedereen een aanvraag laten doen óf iedereen laten gaan. Niet iedereen laten gaan behalve Wajongers. Waarvan niemand trouwens de reden weet. Dat is raar Nederland!

Nu kijken of ik zo snel mogelijk de nieuwheid een beetje van me af kan schudden. Dat ik niet alvast herkent wordt als nieuw-uit-doos voordat ik mijn mond open doe haha! Zal binnenkort in nieuwe blog prachtig shotje plaatsen van mijn Sedula, tenzij de pasfoto tegenvalt haha #justkidding!

‘Bon Siman’ (fijne week) lieve allemaal!

Liefs, Tineke

4 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *