2018

‘Anders’

In mijn vorige blog heb ik voor jullie beschreven wat er eigenlijk veranderd is na Beatrixoord. Resultaten en feitjes. Alleen kom ik er nu pas achter dat ik niet ‘even’ naar Beatrixoord ben geweest maar dat ik in mei ben vertrokken op weg naar verbetering en terug gekomen ben met resultaat maar in een ritme wat (nog) lang niet altijd vertrouwd voelt. Ondanks de goeie dingen die ik bereikt heb moet ik thuis ‘anders’ gaan leven dan ik deed. Dat is blijkt nog niet zo makkelijk…

Aan het begin van mijn opname in Beatrixoord had ik een totaal ander ritme dan ik daar moest volgen. Dit is overigens het understatement of the year. Mijn ritme moest echt drastisch om wilde ik in het programma van Beatrixoord meedoen. Na twee maanden zit dit ritme er goed in en mocht ik met ontslag. De eerste week thuis was ik wat in paniek. Ik wist wel wat ik thuis moest doen maar ineens ben je dan weer écht helemaal thuis. Dat vond ik maar raar. Ditzelfde gebeurde me nog een keer toen ik ook met dagbehandeling mocht stoppen. Inmiddels ben is dit mijn 5e week volledig thuis en ben ik gewend aan het feit dat ik niet meer 2 á 3x in de week op en neer hoeft. Wat niet moeilijker went is dat er thuis weer een hele andere stijl van leven is dan in Haren. In korte tijd moet je je ritme ingrijpend aanpassen en daarna dit thuis zien vol te houden. Verder heb ik 3,5 maand Beatrixoord ietsje onderschat geloof ik. Ik kan niet heel goed uitleggen waarom precies… Thuis is het anders. De mensen om je heen zijn anders. Ik heb wel vaak momenten dat ik iets mis. Ook heb ik dingen gezien en gehoord in deze periode die ik niet snel zal vergeten. Dit is waarschijnlijk een hele vage uitleg. Soms voel ik me zelfs een beetje een ander persoon (in gedrag etc.) dan voor Beatrixoord. Heel gek, ik kan het zelf allemaal ook niet heel goed plaatsen dus kan het alleen maar benoemen als: ‘Thuis is anders.’

Ik heb me op sommige vlakken rijker gerekend dan ik ben. Ik had verwacht flexibeler te zijn en thuis heel makkelijk door te gaan. Weg met Beatrixoord maar ‘Thuis blijkt anders.’ Ik weet niet waarom maar ik heb me onbewust ingesteld op een andere thuissituatie. Ik heb mezelf beter ingeschat dan ik thuis blijk te zijn. Vooral concentratie en focus (en volhouden hiervan) vind ik tegenvallen. Mijn mailbox zit nog steeds overvol. Mijn Facebook heeft ook teveel ongelezen berichten om nog maar te zwijgen over de activiteit van mijn Twitter account en blog. Ik lees soms stukjes mail en/of teksten maar houd dat eigenlijk niet goed vol. Gesprekken kan ik niet altijd goed volgen. Stukken schrijven moet ik in meerdere delen doen en autorijden stopt bij maximaal 20 minuten. Voor de mensen die denken dat ik druk ben met het beantwoorden van berichten van anderen, dat is dus niet zo. Ik beantwoord momenteel erg weinig. Eigenlijk ben ik nu vreselijk aan het zeuren want ik ben ‘one lucky bastard’ dat ik uberhaupt weer een klein beetje kan autorijden en vooral weer kan fietsen en lopen. Ook gaat zo af en toe op Bente passen beter. De conditie is mooi meegenomen, echt waar, maar ik wilde die concentratie/focus zo graag terug om weer te kunnen schrijven en misschien weer iets te kunnen doen voor onzichtbaarziek.nl of een ander leuk project. In Beatrixoord was er eigenlijk al niemand die wist wat ze met dit deel aanmoesten en nu thuis blijkt ook dat dit dus niet verbeterd is. Eén van de dingen die ik toch een stuk belangrijker vind dan ik me heb gerealiseerd.

Bijna elke dag probeer ik een weg terug te vinden naar de tijd dat ik deze dingen nog wel bezat. Elke dag is dit dan ook weer een teleurstelling. Teveel mensen die ik een antwoord schuldig ben op wat voor sociaal medium dan ook. Teksten die ik niet kan lezen. Maken van spelfouten. Een gesprek dat ik niet volledig kan volgen. Het werkt ook door in hele simpele dingen. Je wil niet weten hoe vaak ik al buiten heb gestaan zonder sleutels, tas, jas, telefoon, de juiste boodschappen etc. Of dat ik net thuiskom en erachter kom dat ik mijn spullen heb laten liggen op de plaats waar ik net vandaan kom. Zelfs als ik spullen klaar zet of in het zicht heb kan me nog hetzelfde gebeuren. Dit kost veel energie. Steeds meer ben ik dan ook bang dat mijn therapeuten en artsen gelijk hebben. Ik moet een andere dingen zoeken die leuk vind en waarbij ik dit minder nodig heb. Mijn reumatoloog heeft me zelfs verboden ooit nog terug te gaan in projecten als onzichtbaarziek.nl of een nieuw project te starten. Het zou niet goed zijn voor mijn gezondheid. Ik heb daar heel achteloos ‘prima’ op geantwoord. Met in mijn hoofd dat ik dat lekker toch wel weer ging doen omdat ik het gewoon ontzettend leuk vind en het niet kan laten. Niet wetende dat naast het niet mogen ik het ook echt niet meer kan.

Eerlijk gezegd weet ik nog niet zo goed hoe ik afstand moet doen van deze dingen. Ik wil het liefst alles behouden. Mailen met mensen, contacten via Whats app, blogs en andere teksten lezen, Facebook en Twitter bijhouden. Ook zou ik nog graag eens als mijn blogs willen bundelen (ik ruik een project, haha). Hoe doe je (grotendeels) afstand van dit soort dingen als je er zo gek op bent? Wie het mij kan vertellen mag het zeggen! Wat ik sowieso wil behouden is het zelf schrijven. Ook al is het op een laag pitje. Mijn blog blijft. De rest zal ‘anders’ moeten… Ik zal dus serieus ‘anders’ moeten gaan leven. Mijn volgende vraag is hoe? En hoe maak/houd ik dit leuk? Stiekem vind ik dit toch wel een beetje en zeurblog omdat ik ook echt goede dingen wel weer kan. Misschien is het mens eigen dat je altijd datgene wil hebben wat je net niet kan krijgen?

Liefs,

Schermafbeelding 2015-12-10 om 20.25.13

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *