2016,  Chronisch ziek

Wat maakt jou van waarde?

Gister kreeg ik de vraag of ik even twee sollicitatie brieven wilde lezen. Ze waren geschreven door iemand uit mijn familie en een collega van dit familie lid. Mijn mening werd gevraagd en als daarom gevraagd wordt ben ik niet te beroerd eentje te vormen. Al vroeg ik me tijdens het lezen ineens af of ik eigenlijk wel een mening mag hebben over deze brieven. Ik met mijn havo diploma dit mijn HBO niet eens heeft kunnen afmaken. Ik ben 100% afgekeurd en heb weinig tot geen ervaring met werken, laat staan solliciteren. Mag ik nu gaan zeggen dat ik vind dat die ene zin niet lekker loopt of dat ik het anders op zou schrijven? En wat maakt dat diegene dat van mij gaat aannemen? Wat maakt mij waardevol genoeg om hier een mening over te hebben?

Dat deed me vannacht afvragen wat eigenlijk maakt wie je bent en waarom mensen jou ergens voor vragen/serieus nemen? Nemen mensen je serieuzer als je een goede opleiding gedaan hebt en elke dag hard werkt. Of maakt het eigenlijk niet uit wat je doet of wat je gestudeerd hebt maar wie je als persoon bent. Dit laatste is natuurlijk iets wat je van nature hebt en niet (persé) door opleiding of werk bepaald wordt. Wanneer ben je goed genoeg om ergens een mening over te hebben?

Dit heb ik natuurlijk niet in één nachtje bedacht. Dit is iets wat ik me al eens vaker afgevraagd heb. Ik heb mijn school niet afgemaakt, kan niet meer werken (vraag me ineens af waarom ik eigenlijk LinkedIn heb) en er zijn dagen bij dat nadenken over hoe die ene serie op Netflix verder zou gaan de meeste hersenactiviteit is die ik lever die dag. Ik doe dit niet met opzet, dat weet ik, maar het is alles behalve een boost voor je zelfvertrouwen. Wat maakt dat mensen mijn blogs willen lezen? Vrienden met mij willen zijn? Wat maakt mij interessant? Wat maakt mij van waarde? Hoe meer een ziekte (of een andere situatie) zich een weg baant door je leven hoe meer ik me dit soort dingen ga afvragen. Dit is ook niet bedoeld als negatief denken maar zijn serieuze vragen… Wat blijft er van je over als je basis aangetast wordt? Wie ben je dan nog?

Nu ik dit opschrijf bedenk ik ineens dat ik hier als eens eerder iets over geschreven heb. Na even zoeken blijkt dat de blog ‘Wie ben ik’ van 19 januari 2014. De strekking is eigenlijk hetzelfde als deze blog. Hoe blijf je de waarde van jezelf en van het leven zien? Ieder mens wil toch iets betekenen op in deze wereld. Gezien worden. Al is het maar door één persoon. Je leeft toch niet alleen voor jezelf? En hoe kan je de waardes in je leven ook daadwerkelijk op de juiste waarde schatten?

Ik zou wel eens een serieus antwoord op deze vragen willen. Wat maakt dat de onzekerheid het niet van je wint? Dat je de waarde van je leven blijft inzien? Of wil ik gewoon te graag studeren, werken en een normaal leven leiden? Hoe kan ik toch zoveel mogelijk van waarde zijn op een zo niet-intesief mogelijke manier? Does this make any sense, of praat ik nu poep?

Ik ben heel erg nieuwsgierig hoe jullie hier tegenaan kijken! Chronische ziek of niet. Wat is voor jou van waarde en wat geeft jou een goed gevoel? Waar wordt jij gelukkig van? Wat maakt dat jij er toe doet? Wat voor wijs tegeltje past hierbij? Of wat deze blog dan ook maar bij je oproept! Ik  ben benieuwd…

Liefs,

Schermafbeelding 2015-12-10 om 20.25.13

*Ik heb een beetje het idee dat deze tekst wat ‘all over the place’ is maar misschien kunnen jullie er prima chocola van maken… 

16 reacties

  • Diana

    Jou antwoord op zingeving zit in jou zelf…niemand anders kan dit voor je invullen.
    Er gewoon ‘zijn’, kleine dingen zeggen of doen kan al een positief verschil maken voor jou en je omgeving.
    De mens Tineke is zoveel meer, dan waar jou bedje of school heeft gestaan of welke opleiding je vervolgens wel/niet hebt afgemaakt…
    Volg je hart en intuïtie, dan zit je vrijwel altijd goed.

    • Tineke Veenstra

      Bedankt voor je reactie Diana. Ik begrijp dat dat antwoord ik mijzelf zit maar ik ben ook benieuwd hoe anderen hier bij zichzelf over nadenken…
      Maar ik vind je omschrijving wel heel erg mooi!

  • Gonneke Haaksma

    Ach vrouw denk ik dan, jij hebt zoveel waarde. Misschien niet dat HBO diploma maar wel ontzettend veel levenservaring en levenswijsheid. Het feit dat jij je bezig houdt met dit soort vragen zegt iets over hoe jij met ‘dingen’ omgaat. Met het leven omgaat. Jouw manier van schrijven is krachtig en prachtig.
    Ik zou graag eens een kopje koffie met je drinken en naar je luisteren.

    Hartelijke groet,
    Gonneke

  • Karin

    Ik ben niet meer degene die ik was voordat ik ziek werd . Ik herken mezelf niet meer in de zelfverzekerde persoon die ik ooit was en ik herken mezelf ook niet meer in de manier waarop ik in gezelschap aanwezig ben en op de manier waarop ik reageer.

    Ik vond mezelf altijd iemand met een gezonde dosis zelfvertrouwen. Maar nu voor mijn gevoel de vaste bodem onder mijn voeten is verdwenen – zowel letterlijk als figuurlijk – heb ik veel van mijn eigenwaarde verloren. Ik ben over een heleboel zaken onzeker geworden en twijfel over van alles en nog wat. Ook ben ik veel meer dan vroeger bang over wat mensen van mij vinden.

    Als ik iets doe is het eigenlijk altijd met de rem erop. Meestal omdat ik me gewoon niet goed voel maar als ik me een dag wel wat beter voel probeer ik ook zo zuinig mogelijk met mijn energie om te springen en het zo goed mogelijk te verdelen. Ik was in gezelschap meestal een duidelijk aanwezig persoon, had altijd gesprekstof genoeg en mijn woordje klaar. Tegenwoordig houd ik mezelf op de achtergrond, eenvoudigweg omdat het me teveel energie kost om overal met mijn neus tussen te zitten. Ik kan echt niet meer mee in een druk gezelschap of in een felle discussie, dan gaat mijn lampje heel snel uit.

    Ik vind het fijn als ik het gevoel heb dat ik er toe doe. Het gevoel dat ik word gewaardeerd. Uiteraard zijn ze hier thuis over het algemeen best blij met mij, maar graag ook daarbuiten, in de grote wereld waarin ik tegenwoordig bijna onzichtbaar ben. Tenminste zo voelt dat. Ik heb altijd in de verzorgende of dienstverlenende sector gewerkt en werd daar gelukkig van. Het gaf me het gevoel dat ik iemand was, ergens aan bijdroeg, iets voorstelde. En dat mis ik.

    • Ieleen

      Heeeeeeeel herkenbaar, zelfs tot aan het zelf in de zorg gewerkt hebben…. ik ben mijn doel, mijn basis en dus eigenlijk mijn eigen ik verloren. Dan wordt er gezegd ‘ga op zoek naar een nieuw doel’ en ik begrijp dat ik daar mss weer voldoening uit zou kunnen halen, maar die drempel is door energiegebrek, pijn en minder zelfvertrouwen sinds ik zittend door het leven ga, enorm hoog! Het lukt me niet en nu het gevoel al twee jaar niet écht te leven, maar aan de zijlijn te staan. Het is me nu pas duidelijk hoe belangrijk werk voor mij was en hoe lang ik er ook over nadenk, ik heb geen idee uit welk soort vrijwilligerswerk ik dezelfde voldoening kan krijgen. Voel ik me nog wel waardevol genoeg om mezelf ergens aan te melden oid, zitten ze nog wel op mij te wachten. Hopelijk kan ik hier over een jaar of 2 om lachen, maar ik vrees het ergste.

  • Ger

    Draai het eens om en ga er eens vanuit dat iedereen per definitie waarde heeft en er toe doet.
    Wat geeft iemand het recht, als je de pech hebt om een mindere gezondheid te hebben, om aan die waarde te rommelen?

    • heike

      Ger, dit vind ik de beste, deze vraag houd mij nl soms ook bezig.Maar eigenlijk is het geen vraag.We “zijn”. Waarde is vrijwel niet te meten.Het leven is wat het is.Waarom zou 1 meer van waarde zijn als de ander. Ik denk lief zijn voor jezelf en elkaar. Sommige mensen hebben hun hele leven hulp nodig, dat brengt brood op de plank voor die ander, dus ben je al van waarde.Ik zit door omstandigheden in de bijstand, echter het geld wat ik krijg gaat weer volledig op en terug i.d maatschappij, en ik doe mijn best een goed en eerlijk mens te zijn.Een ander heeft miljoenen en geeft het uit aan dikke auto,s jachten (waar ook wel weer mensen van leven).Doe wat je wilt, leef hoe je wilt, zolang het een ander niet (opzettelijk) schaad is het goed.xxx

  • Gabriella

    Mijn ziekte is niet mijn basis. Bepaalt het hoeveel ik kan op een dag: jazeker. Soms zelfs voor weken en maanden.
    Dat neemt niet weg dat mijn ziekte niet mijn basis is. Mijn persoonlijkheid is mijn basis. Degene die blij wordt van kleine dingen: gras onder blote boeten, verse sneeuw en nog veel meer.

    Een mens is voor mij pas interessant als deze een mening heeft. Kan natuurlijk genuanceerd zijn, maar een kromme zin eruit halen is natuurlijk altijd goed. 😉
    Mijn waarde haal ik ook uit een goede relatie onderhouden met mijn partner maar ook met familie en vrienden. Die zijn voor mij belangrijk. Als ik ziek ben heb ik minder om over te praten (actualiteiten gaan dan finaal aan mij voorbij) maar een mening kan ik na een up-date best geven.
    Tis allemaal een waarde oordeel.
    En ik hecht waarde aan mezelf, ook als ik twijfel of ik iets goed doe of onzeker ben omdat ik iets nog niet weet of kan.

    De meerwaarde die je hebt bepaal je zelf. Als je die dan toe kan passen ben je al een heel eind.

  • Andrea

    ‘Weet je dat de Vader je kent,
    weet je dat van waarde bent?
    Weet je dat je een parel bent?
    Een parel in Gods hand!’
    -Elly & Rikkert-

    Je bent van waarde omdat God jou de moeite waard vind! Hij heeft jou uniek gemaakt en houdt onvoorwaardelijk van je, zoveel zelfs dat Hij zijn eigen Zoon
    heeft laten lijden en sterven om jou te bevrijden van alles wat
    er verkeerd is gegaan is in jouw leven. Je mag straks voor eeuwig leven zonder tranen, zorgen en zonder pijn!

    Dat is waar ik mijn eigenwaarde aan ontleen. Ik heb weliswaar wel mijn hbo-leiding afgemaakt maar ben ook niet lang daarna en alweer ruim 15 jaar geleden volledig afgekeurd. Ik heb altijd wel pijn en weinig energie dus ik herken me op dat punt helemaal in jouw blog. Met dit verschil dat ik weet dat mijn eigenwaarde niet ligt in hoe de wereld tegen mij aankijkt maar hoe God mij ziet. En dat is iets om -ondanks alle moeiten in mijn leven- blij, heel blij van te worden ?. Diezelfde levensvreugde wens ik jou en al je lezers ook van harte toe!

    • heike

      Andrea, ohh, dit is ook heel prachtig, dit onthoud ik!
      En voor mij geld, vertrouwen, en niet angstig zijn, vertrouwen dat de wereld overvloedig is, in tegenstelling tot alle nare berichten die naar buiten worden gebracht.

  • Doreth

    Geen idee, maar ik weet wel dat je vaak genoeg mijn gedachten doorkruist om te kunnen zeggen dat je er toe doet. Ik ga er van uit dat ik niet de enige ben. ?

Laat een antwoord achter aan heike Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *