2017,  Curaçao,  Emigreren Curaçao

Bon nochi

Bon nochi dushi lesadonan, konta? – Goedenavond lieve lezers, hoe gaat het?

Ik schrijf dit rond 21:30 dus de goedenavond telt, haha. Tijd lijkt hier nog sneller te gaan dan in Nederland. Nodig tijd voor een nieuwe blog. Heel klassiek maakte ik de fout die ik tot nu toe elke keer maak als ik me wat beter voel. Niet alleen hier maar die fout maak ik overal ter wereld en al 10 jaar lang. Ik ga/ging teveel doen. Even snel dit en nog even snel dat. Kan makkelijk. Ook kreeg ik al mijn eerste bezoek uit Nederland. Een vriendin uit Arnhem kwam 10 dagen logeren. Waarvan we de eerste dagen een slaapkamer moesten delen. Ondanks dat ik haar onwijs lief vind is iemand 24/7 om je heen toch even iets anders dan een dagje iets samen ondernemen. Helemaal als je ook een slaapkamer deelt en ik natuurlijk ook nog een huisgenoot heb. Daarnaast had ik nog een paar andere afspraken.

Het is eigenlijk allemaal prima gegaan. We zijn ook echt af en toe even onze eigen gang gegaan. Zij de stad bekijken en ik een dagje relaxen. Het is fijn als mensen het niet erg vinden af en toe even alleen iets te gaan doen. Is voor beide partijen erg fijn merkte ik. Na dag 5 had mijn lijf een kleine breakdown wat goed uitkwam want vanaf dat moment had ik een oppashuis aangeboden gekregen. Hier hadden we weer even onze eigen slaapkamers. Extra slaap en rust om me heen doet wonderen. Ik vind het op zulke momenten erg lastig dat je dan lichamelijk niet in staat bent iemand alles van het eiland te laten zien. Normaal stuurde ik dat precies zo dat mensen weg waren als ik moe werd. Dat mensen dat dus niet merkten. Dat is tijdens zo’n bezoek onmogelijk. Dan moet je toch echt leren om wat rust te vragen. Wat ik heel lastig vond. Leerzaam maar toch best moeilijk dat grenzen aangeven. Uiteindelijk vond ik het persoonlijk een gezellig 10 dagen. Ik hoop dat zij dat ook vond. Afgelopen maandag heb ik haar teruggebracht naar het vliegveld. Zo lekker dat je dan zelf niet mee terug hoeft dat vliegtuig in… Half uurtje later gewoon weer met je zomerjurk vol in de zon gaan zitten. Love it!

Voor mij is het idee dat ik hier mag blijven toch wel anders dan de vorige keren toen ik wist dat ik binnen afzienbare tijd terug moest. Ik wil graag de taal leren verstaan. Het liefst ook spreken maar met verstaan zou ik al erg blij zijn. Je wil gewoon weten waar mensen het over hebben. Vooral in situaties waarin je zelf betrokken bent. Ook vind ik het niet meer dan sociaal dat als je je ergens anders vestigt je ook moeite doet om hun taal en gebruiken te begrijpen/leren. Hier en daar pik ik weleens iets op. Ik kan een simpel: Goedendag, hoe gaat het? Goed en met jou? En nog wat losse woorden die ik ergens lees of oppik door dansles (ja sinds maandag volg ik weer 1x per week salsa les) zoals  een beetje tellen haha!

En wat is nou beter inburgeren dan dagelijkse dingen meemaken. Ik was vorige week onderweg naar een afspraak en wist niet precies waar ik moest zijn. Google Maps moest hierbij helpen. Ik keek onder het rijden even naar de routeplanner. Ging onbewust wat naar rechts en raakte hierbij een stoepje. Een straatje verderop bleek dat een van mijn banden dit niet zo’n leuk trucje van mij vond. Rrrrrrrrrrrrt. Ja hoor lekker dan lek dan band. Nog snel de auto op een parkeerplaats weten te zetten zodat ik niet midden op de weg zou staan. Ja en wat doe je dan? Ik heb in Nederland nog nooit eens een lekke band gereden. In enorme baal modus belde ik mijn welbekende Curaçao oma. Die zij: Je bent jong en je ziet er leuk uit. Vraag maar iemand. Niemand zal je afwijzen. – Hiermee bedoelde ze eigenlijk dat veel mensen op het eiland erg behulpzaam zijn naar elkaar. – Dit bleek inderdaad waar. Binnen 5 minuten had ik hulp van een lieve oudere Antilliaanse man. Deze trok een vakantieganger voor mij van het terras af omdat hij zelf niet meer zo sterk was in zijn handen. Ik denk dat ik binnen een klein half uur weer verder kon rijden dankzij deze mannen. Top! Ik wilde ze allebei wat geld geven maar daar wilden ze niks van weten. Uiteindelijk heb ik de oudere man toch nog 10 gulden kunnen geven. Hij schreef mijn kenteken nummer op en ging een staatslot kopen van de 10 gulden met mijn kenteken cijfers. Als hij iets zou winnen zou hij bellen. Ik gok dat dit dus niet gebeurd is haha. Maar ik vond het idee alleen al enorm schattig.
Ik reed langs mijn afspraak en heb daarna meteen de reserveband laten vervangen door een nieuwe gewone band. Deze man fixte een nieuwe band, blies al mijn andere banden op en zorgde dat de reserve band en het gereedschap keurig terug in de kofferbak kwamen te liggen. Al met al was ik bij elkaar 55 gulden (inclusief de 10 gulden voor de oudere man) kwijt. Dat is bijna €27. Oftewel 10x niks. Ik hoef absoluut niet iedere week autopech maar achteraf is het dan ook wel weer heel leuk om te zien hoe snel en lief je geholpen wordt. En ja ik ga weer zeggen: leerzaam.

In Nederland weet je vaak hoe dingen werken. Welk nummer je moet bellen, wie je om hulp moet vragen of langs welke winkel je moet voor welke producten. Dat is hier nog vaak nieuw voor mij. Ik denk dat iedereen die mij tot nu toe geholpen heeft dacht: God daar heb je er weer zo eentje. Zo’n kuiken, vers uit ei. Moet alles nog leren. Tot nu toe helpt iedereen wel met heel veel liefde. Dat mis(te) ik in Nederland. Behulpzaamheid naar elkaar. Dit hoeft helemaal niet ingewikkeld te zijn. Waarom sta je in Nederland eerst eeuwen langs de weg voordat iemand stopt om te helpen? Voordat iemand even met je mee gaat langs een instantie om je de weg te wijzen voor de volgende keer als je alleen gaat. Of nog simpeler iets mag uitprinten of lenen. Tuurlijk zijn er in Nederland ook mensen die dit doen maar ik heb het idee dat het hier zoveel makkelijker gaat. Als ik bedank voor dit soort diensten zijn er ook nog mensen die dit raar vinden. Omdat het toch normaal is? Hoef je toch niet elke keer dankjewel voor te zeggen? Oftewel: totaal andere wereld af en toe.

Ik heb helaas nog niks gehoord van de papieren waarmee ik me hier moet inschrijven. Ik hoop dit binnenkort misschien een beetje te kunnen versnellen met wat hulp van iemand die wel Papiamentu spreekt (dat helpt altijd). In principe heeft het geen bloedspoed maar in mijn achterhoofd zit ik toch een beetje met de verzekering die ik nu heb. Ik ben verzekerd maar niet voor de dingen die ik al heb. Dan kun je dus beter vragen waar ben je dan wel voor verzekerd hahaha! Heb helaas als iets teveel wél. Dus misschien toch proberen dat ik daar wat meer haast achter kan zetten. Ook al is het heel normaal dat het tijd kost…

Tot half oktober ongeveer pas ik nog op een heel fijn huis met vlakbij zee. Enorm genieten! Ontbijtje met zeezicht. Verveelt nooit! Ik ben ‘one lucky bastard’.

Ayo! Tot de volgende blog!

Liefs, Tineke

*Voor de meest jaloersmakende eilandfoto’s kun je me ook volgen op Instagram en/of Facebook

10 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *