Bogota Bootcamp

De eerste dag in bijna 1,5 week dat de zin in me opkomt om iets op mijn blog te schrijven. Ik heb wel wat updates op Facebook gezet en sporadisch iets op Instagram maar het bijhouden van social media en vooral het overweldigende aantal reacties is niet bij te houden. Op termijn, als ik terug ben op Curaçao, wil ik graag wat filmpjes en foto’s achter elkaar zetten. Dat dacht ik hier ook wel even per dag bij te houden… Nu achteraf lach ik mezelf heel hard uit om dat idee.

Allereerst wil ik jullie allemaal toch weer even bedanken voor alle medeleven, reacties, grappige foto’s, spraakberichtjes, telefoontjes, steun naar mijn familie in NL en mijn eiland oma. Alles maar ook echt alles lees ik en helpt een beetje of tovert zelfs een (grote) glimlach op mijn gezicht. Daarvoor kan ik jullie nooit genoeg bedanken vind ik zelf en natuurlijk de crowdfund die deze hele trip mogelijk heeft gemaakt. Al was ik daar deze week weleens verdeeld over haha…

We vlogen op zondag 21 juli en een dag van reizen is er altijd eentje van drukte en even landen. Letterlijk en figuurlijk. Op maandag was meteen mijn eerste afspraak met de kliniek voor het tekenen van de nodige papieren en ook direct mijn eerste detox infuus. Nu een week verder hoop ik van harte dat ik nooit meer aan de detox infusen van Stemwell hoef want oh, wat voelde ik me daar beroerd van. Ze hadden voorspeld dat het zou voelen als een kater, nou dat klopte wel aardig maar dan van een wel heel erg stevig feestje en dat 24/7. Pure pret. Plus vergeet niet mee te rekenen dat we ineens 2,5 kilometer hoger verblijven, nooit eerder in Colombia zijn geweest en ik geen Spaans spreek noch versta. Een maandje DuoLingo spelen was toch nét niet genoeg, haha.

Ik was zo onder de indruk van de grootte van deze stad, de taal, de gebruiken, het geld (Colombiaanse Peso), alle nieuwe mensen in de kliniek + mede-patiënten, de behandeling en alle papieren die in het Spaans geschreven zijn en die toch begrepen en ondertekend moesten worden. Ik heb de eerste 3 dagen uit pure ellende met mijn hoofd in mijn handen liggen slapen. Oordopjes in. Alle geluid was teveel. Ik vond de ontbijtzaal een kwelling omdat het er zo druk was. Ook de kliniek vond ik hectisch en feit dat ik me, behalve bij de twee doktoren, voor de rest niet verstaanbaar kan maken vond ik zo vreselijk moeilijk. Op donderdag brak ik dan ook. Ik at niet meer door detox en trilde erg, voelde me vreselijk ellendig door al het bovenstaande en belde huilend mijn ouders op. De dag dat ik deze behandeling doopte tot Bogota Bootcamp.
In de kliniek werd ik donderdag in een aparte kamer gelegd aan een infuus met alleen maar vocht en iets tegen de misselijkheid. Er werd zelfs nog gedacht dat ik diabetes erbij had want mijn suiker was te hoog. De artsen spraken mijn ouders bij via Whats app video calls. Ik werd twee dagen van de detox gehaald. Op vrijdag kon ik eindelijk weer genieten van iets te eten en voelde ik me wat sterker. Ook had ik inmiddels de rust gevonden dat ik niet echt verder kom dan: Hola, Buenos dias, Como estas, Bien. In de kliniek breng/bracht ik mijn tijd dan ook maar grotendeels half slapend en in stilte door. De dokter noemt het: Your silent retreat.

Overigens zijn ze ondanks de taalbarrière zo onwijs lief. Ik krijg elke dag knuffels, handkusjes of andere lieve dingen. De zorg is geweldig dus als ik even niet versta wat er wordt gezegd is dat inmiddels oké want ik heb vertrouwen. Ook kom je met lichaamstaal vrij ver en kennen ze me nu een beetje. Dat scheelt.
Stiekem wilde ik eigenlijk na onze heerlijk maaltijd op vrijdagavond een ‘feestje’ bouwen omdat het weekend was maar helaas de kliniek is ook op zaterdag open. En ja op zaterdag mocht ik terug aan de detox. Zelfde ellende verhaal… maar gelukkig zou op maandag mijn beenmergpunctie en eerste stamcelinfuus zijn dus ik ga er nog steeds vanuit, (je weet het hier ,net als op Curaçao nooit helemaal zeker…) dat afgelopen zaterdag mijn laatste detox was.

Zondag was dan eindelijk een welverdiende vrije dag. Vrij maar niet heel erg relaxed. Dan ben ik toch een beetje een stresskip. Je mag me lek prikken met infusen, volproppen met medicijnen en alle gemiddelde ziekenhuis apparatuur die je hebt op me uittesten maar als ik een onderzoek of operatie nog niet eerder heb gedaan vind ik het spannend/eng. Én over beenmergpuncties gaan nou niet de meest pijnloze verhalen rond…

Maandagochtend om 08:00 was ik in de kliniek. Mocht me meteen in een prachtig sexy operatie pak heisen. Ze zijn overigens hier in Colombia wel zo lief je een roesje te geven bij dergelijke punctie. In Nederland doen ze dat al niet meer bij volwassen. Infuus werd geprikt, er werd een dokter bij gehaald om mijn gesprek met de anesthesioloog ter plekke op de operatie tafel nog eventjes te vertalen. Alleen nog lengte en gewicht en we konden beginnen. Mijn gewicht was nog maar 55 kg. Niet zoveel op 1,75m. Detox heeft met ruim 3 kilo gekost binnen een week. Daar schrok ik wel van.

Er zal vast iemand in het Spaans gezegd hebben dat het roesje werd toegediend maar ik heb het niet gehoord. Het werd zo lekker rustig en ik hoorde alleen nog af en toe in de verte de dokter zeggen wat hij deed en uiteindelijk dat ze klaar waren. Hoe lang het geduurd heeft? Geen idee. Na een half uurtje was ik wel weer goed bij en dacht ik wel weer te mogen eten en drinken. Het infuus met stamcellen hoeft toch niet nuchter? Ik kreeg een heel zuinig glaasje water na 3x vragen en uiteindelijk kwam de dokter me doodleuk vertellen dat we zo over gingen op ronde 2. Say what? Ja, spuiten met stamcellen zetten op de plekken waar ik doorgaans de meeste pijn heb en het infuus starten. Dit onder een blijkbaar nog sterker roesje want hier herinner ik me alleen maar van dat ik wakker gemaakt werd om op een ander bed over te rollen. Er mogen op de operatieafdelingen en recovery geen telefoons etc. gebruikt worden dus ik kon niemand iets laten weten. Mijn arme familie in NL en eiland oma hebben al die uren in spanning gezeten. Niet wetende dat ze er een tweede ronde aan vast geplakt hadden.

Uiteindelijk was ik rond 16:00 terug in het hotel. Acht uren later. Half scheel van sedatie middelen moest ik nog even wachten want mijn kamer werd net schoongemaakt. Net de timing die je nodig hebt op dat moment. Toen was het eindelijk tijd om in ’thuis’ in mijn bed te mogen. Met de stift kruizen nog op mijn nek, rug en heupen en een enorm blauwe zij van de punctie heb ik ook deze spannende dag gehad. Als ik mocht kiezen deed ik nog liever deze dag opnieuw dan die detox infusen.
Inmiddels ruim 24 uur later gaat het goed, ik heb geen koorts gekregen. Heb alleen wat stijf- en blauwheid overgehouden aan gister. Pas gister kwam ook definitief het bericht dat ik geen diabetes heb. Ook ben ik tijdens een van de rondes nog gechipt. Ja, je leest het goed. Een chip die een bepaalde tijd hormonen die ik tekort heb aan zal vullen en dan vanzelf zichzelf zal oplossen. Of ik nu de komende tijd ook traceerbaar ben via Google maps of andere tracking apps moet ik nog even navragen.

Tussen de net beschreven bedrijven door was er hier en daar nog een fysiotherapie sessie of iets met een no-pain/laser apparaat. Dus dat ik nog niet veel meer heb gezien dan de kliniek, het hotel en een paar restaurantjes in dezelfde straat als de kliniek en het hotel is volgens mij niet zo vreemd…

Liefs, Tineke

Ik zal volgende week een blogje wijden aan mijn therapie vanaf vandaag (dinsdag 30 juli).