Leef in liefde & in dankbaarheid

Sinds 2020 houdt mijn lijf er blijkbaar een nieuw ritme op na. In eerdere jaren waren de terugvallen van mijn ziekte vaak relatief kort. Meestal hield ik rekening met 3, maximaal 4 weken. Waarin ik me in week 3 ook daadwerkelijk al wel weer wat beter ging voelen. Inmiddels heeft mijn lijf bedacht de weken om te zetten in maanden. Ik heb er geen toestemming voor gegeven maar toch is het gebeurd. Dit is de 3e terugval in 2,5 jaar die net als de vorige twee keer al bijna 3 maanden duurt.

Twee speekselklierontstekingen, 6 pittige weken antibiotica, een geschaafd hoornvlies links, opgezette lymfeklieren over mijn hele lijf. In de eerste weken had ik erg veel pijn in mijn armen en benen waardoor ik een heel groot deel van mijn kracht en conditie ben kwijtgeraakt omdat het onmogelijk was om te trainen. Het lijkt er nu op – afkloppen – dat ik na bijna 3 maanden weer een heel klein beetje kan gaan opbouwen. Ik kan sinds vorige week voor het eerst weer pijnvrij 2 á 3 minuutjes achtereen lopen. Ik ben hier al zo ontzettend dankbaar voor. Het was zo lang onmogelijk om zelfs maar een minuut te lopen dat ik bang was dat ik misschien nooit meer buitenshuis zou kunnen bewegen zonder mijn Segway. Die angst groeide bij elke poging tot lopen die mislukte. Ook het wazig zien met mijn linkeroog is iets wat veel indruk heef gemaakt. Gelukkig is het hersteld maar dat het überhaupt ooit zover zou kunnen komen had ik nooit verwacht. Er staat nog een controle gepland omdat ik (waarschijnlijk door vermoeidheid) delen van de dag nog een wazig plekje in mijn beeld zie. Ik hoop dat het daar voorlopig bij blijft. Los van af en toe een zonnebril en/of hoed op zetten.

Dan komt er een moment dat ik ook maar mens ben en geen robot. Ik krijg het niet meer altijd voor elkaar om met een grote glimlach te vertellen dat het wel weer goed komt. Ik zie telkens hoeveel tijd deze terugvallen kosten. Hoeveel afspraken ik ervoor moet afzeggen of dingen die ik ervoor moet laten. Tijd die je net als ieder ander ook zo graag een keertje zou willen gebruiken voor dingen die alle dertigers doen. Ja, dat maakte me dit jaar voor het eerst wel heel verdrietig en eenzaam. Puur omdat dit de derde keer is in zo’n korte tijd. Ook had ik tot vorig jaar eigenlijk nooit angst voor wat deze ziekte op termijn kon doen. Inmiddels heb ik dat soms wel. Niet dat dat mijn gedrag ten opzichte van mijn gezondheid veranderd maar het maakt me wel bewuster. Soms is het gewoon even teveel waardoor je lijf een tijdje overgaat op de automatische piloot. Dan is het even meer overleven dan leven.

Je merkt dat de automatische piloot er gelukkig weer af gaat zodra het ook maar een heel klein beetje beter gaat. Ik ben zo dankbaar voor die 2 minuutjes lopen dat ik tot nu toe elke dag gelopen heb. Puur om te kijken of ik het ook die dag weer kon. Eerst een keer met een wandelstok omdat ik heel erg wiebelig was maar dat was al snel voorbij. Hoe intens blij je kan zijn met elke stap die goed gaat en je uit eigen kracht kan zetten. Een geluksgevoel wat niet te beschrijven is aan de gezonde lezer.

Kleine dingen als een zelf die stappen zetten is dan heel groots. Én geeft direct een hele positieve reactie op je hele doen en laten. Ik kreeg zin om een tennisracket te bestellen om te kijken of ik daar een balletje mee kan slaan vanuit de Segway. In plaats van alle ietwat saaie oefeningen op een matje. Ik vroeg of ik een paar dagen bij een vriendin in Brabant mocht komen logeren in juli. Ik begon weer muziek te luisteren inplaats van apathisch dezelfde Netflix serie opnieuw en opnieuw te kijken. Weer kleine stukjes schrijven. Zin om sociale dingen te doen. De ‘echte Tineke’ in mijn gaat weer langzaam aan staan en dat voelt heel erg goed.

Wat twee minuten lopen al niet teweeg kan brengen. Natuurlijk ga ik hier niet stoppen en ga ik weer opnieuw trainen. Normaal lag de lat altijd bij een half uur lopen maar na deze terugval ben ik blij met elke minuut die lukt. Dat is geen gemakzucht maar puur de wetenschap dat het ook anders had gekund en dankbaar zijn met wat je gegeven is. Elke keer als ik denk dat ik nu alle gradaties van geluk en dankbaarheid wel ken leer ik weer dat ik het mis heb. Dat het beide in nog veel kleinere vormen kan bestaan.

‘Vandaag is je gelukkig gegeven maar morgen heeft niemand je beloofd.’

Cliché? Ja! Misschien wordt het zelfs al vervelend om te horen. Maar het is zo ontzettend waar! Het lijkt dat we ons leventje zo lekker op de rails hebben maar grip op het leven hebben is een van de grootste illusies die er bestaat.

Leef in liefde & in dankbaarheid. Elke dag opnieuw dat geeft zoveel geluk terug.
Spoiler alert… dit is een proces en lukt niet ineens. Mijzelf ook niet. Ook al lukt het een een paar keer per dag of per week vind ik al pluspunten waard!

Liefs,
Tineke