Antilliaans Engelengeduld

Soms denk ik dat dit eiland mij uittest, me iets probeert te vertellen. Zou er een houdbaarheidsdatum op mijn verblijf zitten? Of ben ik gewoon nog steeds niet goed ingeburgerd? Wat ik na 2 jaar toch bijna zou moeten zijn zou je denken. Of misschien is het leven soms gewoon zo. Zo, dat de tropische wind je even tegenzit.

Maandag: De week begint met langs de verzekering. Nadat online mijn papieren invullen 2x faalt moet ik langs kantoor voor een handtekening. Voordat ik vertrek tandenpoetsen. Het arme ding blies direct zijn laatste adem uit. Tot zover elektrisch borstelen. Ook moest ik mijn lievelingsblouse weggooien. Kapot en écht écht niet meer te maken.

Dinsdag: Er stond gepland dat er tussen 08:00 – 15:00 geen stroom zou zijn vanwege werkzaamheden. Dat het geplant is is al heel wat. Meestal is het onaangekondigd. Dus ik vlucht mijn huis uit. Nadat ik nog een enthousiaste wat-ga-je-allemaal-doen-en-bekijken-in-Bogota-persoon van me afschud. Ben ik op weg eiland oma blij te maken met een dode mus. Ik  had beloofd boeken op haar e-reader zetten maar achteraf heb ik niet de juiste kabeltjes bij me. Ik probeer het via haar computer te spelen maar ook bij haar heerst de elektronische tegenslag. De computer doet het niet en ook haar fijne Senseo is ermee gestopt. Klein voordeeltje van de dag: de werkzaamheden hebben wel mijn koelkast ontdooit. Wat al eventjes op de to-do lijst stond. Ook aten oma en ik kaasfondue. Daar maak je me áltijd blij mee!

Woensdag: Ik geloof dat ik maar besloot om er een rustig dagje van te maken. Er stonden wat afspraken voor donderdag en vrijdag dus genoot ik stilletjes van Netflix. Nog niet wetende dat dat er de volgende dag mee op zou stoppen…

Donderdag: Er komen een paar kleine dingen tussen mijn afspraken dat is niet erg en meestal heel leuk maar spoelt wel al mijn energie erdoor. Eind van de middag stopt de wifi ermee. Dat gebeurt vaker hier. Soms is het van korte duur. Later hoor ik dat de monteur pas dinsdag komt!

Vrijdag: Het is donderdagavond wat te laat geworden. Ik ga dapper met mijn wallen op half 7
mijn twee arts afspraken tegemoet. De eerste is een hele fijne arts. Dat is altijd goed. De tweede is een nieuwe. Een oogarts. Ik zou er jaarlijks eentje moeten zien maar hier op het eiland had ik er nog geen. In maart maakte in mijn afspraak. Het eerste plekje was 21 juni. Bij nieuwe artsen hoop ik altijd zo dat het een keertje vlekkeloos mag lopen. Wat zou ik dat fijn vinden. Na een uurtje wachten hoorde ik aan de uitspraak van mijn naam al dat we een taalprobleem zouden gaan krijgen. Én inderdaad. Deze arts sprak alleen Papiaments en verstond Engels. Zei ze… maar ik vond haar verdacht glazig kijken af en toe. Ik versta een beetje Papiaments maar mijn Engels is wel goed. Dus zijn spreekt langzaam Papiaments en ik langzaam Engels. Tsja kom er dan maar eens uit samen.
Ze heeft een leeg dossier van mij. Ik had ze het mijne deze week willen mailen maar ik heb 12x gebeld en er neemt niemand op. Best bijzonder als je bij binnenkomst 3 assistentes aan de telefoon ziet zitten. Ik moet 3x uitspreken dat ik Sjögren heb voordat ze het snapt. Het woord ‘oogdruppels’ op mijn medicijn lijst moest ik ook even toelichten. Mijn medicijn gebruik snapt ze überhaupt niet. Ik moet haar vertellen dat deze medicatie al jaren voor Sjögren gebruikt wordt in Nederland maar ook in Amerika en andere plekken ter wereld. Of ze me gelooft weet ik niet. Ik moet wat letters oplezen en zij checkt nog één of twee dingetjes. Geen Sjögren tests. Uiteindelijk vraag ik of zij eigenlijk wel de dokter is van mijn afspraak. Dat blijkt niet het geval. Die moest weg vandaag. Ik vraag me dan af waarom in godsnaam geen van die 3 assistentes even gebeld heeft. Kleine moeite, groot plezier toch? De invalster kan vervolgens niet zoveel meer doen maar het is geen probleem ik heb namelijk alleen maar wat droge ogen. Oh joh is dat alles? Dat hadden ze me 12 jaar eerder moeten vertellen, denk ik cynisch.
Ik mag op de arts wachten die komt misschien over 3 uurtjes of misschien helemaal niet meer. Dat weten ze niet. Ja daar ga ik dus niet op wachten. Kan ik misschien een nieuwe afspraak krijgen opper ik nog hoopvol. Ja dat kan wel mevrouw. Dat wordt dan eind juli. Dat deed de deur dicht… Ik kon wel ploffen. Bijna knap hoe assistentes dan altijd zo keurig rustig en neutraal blijven. Ik verdenk de opleiding ervan dat ze er een module aan besteden. Ja mevrouw het is niet anders. Het is niet anders!? Ik heb gezegd of de beste man me kan bellen want dit gaan we dus niet op deze manier doen. Daarbij ben ik eind juli niet eens op het eiland. Ik wil die tests graag vooraf aan Colombia gedaan hebben zodat ik achteraf misschien verschil kan zien. 

Ik krijg wel mijn recepten voor 3 maanden mee en ik mail dezelfde dag mijn dossier nog. Eenmaal bij de apotheek krijg ik bij de kassa nog een rekening gepresenteerd. Waar weer niemand op gewezen heeft. Toen was ik écht klaar! Klaar om me aan te sluiten bij de alcoholisten en tabaksgebruikers van deze wereld. Dit soort incidenten met de zorg doen echt mijn bloed koken. Ik vind het zo in en in zonde hier zoveel energie in te steken terwijl ik sta te trekken aan half dood paard. Af en toe lijkt dat lieve paard nog te redden dus je blijft je best doen maar meestal gaat het keer op keer grandioos mis hier op het eiland. Gelukkig heb je dan vrienden die lekker eten en gin in huis hebben.

Onderweg naar haar kom ik thuis nog met mijn vinger tussen het hek en is er nog iemand zo leuk glas tegen mijn rijdende auto te gooien. Ik stop maar zie niks meer. De chauffeur achter mij toetert nog liefdevol: Zo van hé lullig voor je maar dat maakt me ook niet veel wijzer. 

Zaterdag: We zijn nog steeds offline. Ook mijn offline film/serie programma besloot dat dan zijn taak er ook wel even op zat. Nu ben ik overgestapt op boeken en wat offline muzieklijsten. Gelukkig is de wasmachine wel lief voor me vandaag.

Zondag: De hekkensluiter. Ik sliep door de dag. Las een boek uit. De eerste van dit jaar denk ik. Mijn acute voorliefde voor tabak is enigszins gezakt. Ik stond op om pannenkoeken en smoothies te maken. Tot ik het meel uit de kast trok en beestjes hier hun nieuwe huisje van hadden gemaakt. Uit de blender hoor ik wat vreemde geluiden komen en ik zie rook. Hij gaf nog één laatste lichtflits. Nog een apparaat de pijp uit deze week. Ook braken er deze week nog 3 glazen en een fles.

Laten we maar zeggen nieuwe week nieuwe kansen…? 
Hij begint in elk geval goed vandaag met ‘een beetje’ internet. Morgen komen ze de rest brengen. Vraag me niet hoe je mensen een beetje internet kan brengen maar vooruit ik ben dankbaar. Plus een email van de oogarts met zijn excuses en een nieuwe afspraak voor komende donderdag. Pfieuw dankje Korsou!

Bon siman! 

Liefs, Tineke