2019,  Colombia,  Curaçao

Bogota after special

Een vervolg blog bleef een beetje achter door gebrek aan energie. Bij deze alsnog de Bogota after special.
Ik hoop dat iedereen hele fijne feestdagen heeft gehad. Ja ja, nieuwjaar komt nog maar daar wil ik later een los blogje aan wijden. Zelf had ik een fijne kerst. Op kerstavond was ik door de bovenburen uitgenodigd. Samen met hun familie/vrienden. Dit was erg gezellig! Ook meteen een mooie gelegenheid de alcohol weer welkom terug te heten in mijn leven. Na een kleine 6 maanden hoef ik dat voor Colombia niet meer te laten. De andere twee kerstdagen waren rustig maar eigenlijk heel fijn.

Ik ben de laatste tijd alles behalve fit geweest. De eerste week na Colombia stond er een constante druk op mijn hoofd, was ik misselijk, voelde mijn armen en benen niet goed en lag ik 20 uur per dag in bed. Ik probeerde meer buiten bed te doen maar het lukte me niet. Toch opnieuw de gevolgen van een ruggenprik met stamcellen. Elke dag moest ik de arts in Colombia een berichtje sturen met een update.  Deze werd bijna dagelijks wat slechter. Hij had beloofd na een week er iets aan te doen. Toen ik op zondag mijn laatste update stuurde van die week heb ik gevraagd er alsjeblieft morgen iets op te verzinnen want ik kon er niet meer tegen. Om half 5 die maandag was het nog steeds stil. Bleek dat de arts (in stilte) had besloten nog maar een week te wachten. Ja dat gaan we dus niet doen. Ik ben begonnen met dezelfde dosering prednison als de vorige keer. Ik begreep dat hij prednison niet goed voor het lichaam vindt maar ik denk dat 20 uur in bed liggen in deze staat ook niet goed voor je lijf is. Ik wist gewoon dat ik er een week later nog zo bij zou liggen. Dan heeft enige gebruikerservaring met prednison en je eigen apotheek aan huis toch nog voordelen. Op dinsdag heb ik de arts gesproken en al lachend gaf hij toe het heel goed te begrijpen.

Gelukkig merkte ik na twee dagen prednison verlichting. Finally. Wel merk ik dat mijn lijf er veel last van heeft gehad. De vele uren in bed zullen ook zeker niet meegeholpen hebben. Veel spierkracht kwijt. Een aantal tremor aanvallen en ik merk heel snel aan mijn rug en/of hoofd dat ik teveel doe. Dan komen dezelfde klachten terug. Ik heb nog een paar dagen met oordopjes gelopen en dat terwijl ik al op een hele rustige plek woon. Ik kon niks extra’s meer horen door de hoofdpijn. Liefst ook niet teveel screentime laat staan echt serieus iets lezen. Dit is gelukkig aardig bijgetrokken nu komt het terug als mijn energie op is. Helaas gaat dat héél snel. Inmiddels doe ik wel weer zelf de was, autorijden, boodschappen en dingetjes in huis. De buren en een vriendin brengen heel lief eten waar ik heel erg dankbaar voor ben.

Een week na Colombia heb ik hier bloed laten prikken voor de internist. Waar ik op donderdag wel ‘even’ zelf naartoe dacht te gaan. Dat heb ik niet gered natuurlijk maar gelukkig kan ik mijn bloeduitslagen zelf lezen. Waar ik heel blij mee ben is dat mijn schildklier waarde langzaam weer omhoog gaat. Colombia wil graag dat ik het laat behandelen omdat het goed zou zijn voor mijn energie maar ik wil geen extra medicijnen meer. Mijn lijf wil niet meer. De laatste dagen in Colombia was het ramp om nog een ader te vinden om een infuus in te zetten of om bloed uit te halen. Mijn maag krijgt moeite met de vele medicatie. Het was alsof alles op de handrem ging. Ook mijn hoofd. Ik was oprecht verdrietig toen ik op de dag van mijn eindgesprek nog een infuus moest en de volgende dag nog moest verschijnen bij de hoge druk cabine. Ik zat al een klein feestje te vieren met mijn Starbucks koffie en het plan mijn nagels te laten doen als kanootje aan mezelf na het gesprek. Het gaat mij niet om de naalden of wat voor cocktail je nu weer hebt samengesteld of dat we nog een uurtje gaan vliegen met Space Mountain maar ik kon het even niet meer… Het is klaar! Na wat knuffels van de verpleegsters werd ik door één van hen in een stoel neergezet. Met haar beperkte Engels gaf ze mij mijn koffie en zei: Drink this first! Ze heeft ook echt heel lief gewacht tot ik mijn koffie op had en klaar was met mijn half/half Spaanse gesprekjes met iedereen. Toen ging ze pas mijn infuus halen.
Deze mensen hebben echt een plekje in mijn hart gekregen. Hoe je met zoveel liefde voor mensen kan zorgen. Kan zien wat ze nodig hebben en dat ook nog kan geven. Ik kreeg zelfs een paar kerstwensen via Facebook toegestuurd. Ik wil heel graag nog een keer terug gaan naar Bogota. Om hen een knuffel te geven maar ook om de stad te kunnen zien. Die berg op gaan. Misschien Spaanse lessen nemen. In de 5 weken dat ik er nu geweest ben heb ik niks anders gezien dan het hotel en klinieken. Je mag nooit nooit zeggen maar in dit geval ga ik het toch doen. Nooit meer! Ik ben er even heel erg klaar mee (voorlopig).

Ik geniet van alle rust. Zelfs al is dat voornamelijk in bed en verre van echt fit. Ik verbaas me hoe rekbaar mijn hoofd daarin nog kan zijn. Je gaat de kleinste dingen waarderen. Ik vind het heerlijk dat 2 kerstdagen geen medisch gedoe en dat de normale dingen even stil liggen. Filmpje kijken. Gesprekje via FaceTime of What’s app met familie/vrienden. Glas wijn op de porch in de avond. Meer dan genoeg. Want buiten de feestdagen presteren artsen het nog steeds om mij te vinden… Ik vind het dus heel fijn als ik gewoon even met rust wordt gelaten en mijn eigen dingen kan doen. Ik wil vooral graag en snel beter worden. Dat is écht mijn enige wens.

Ik wens iedereen een fijne laatste dag van het jaar en alvast een goed, gezond en fijn begin van het nieuwe jaar. Het is leuk geweest 2019… Op naar een nieuwe start.  Laten we hopen op een mooi 2020.

Liefs, Tineke

5 reacties

  • Tineke den Boer

    Vlot geschreven, fijn om te lezen. Maar denk wel WAT EEN JAAR. 2019 Blijft voor altijd in je hoofd zitten met prikken, stamcellen, een half jaar geen alcohol, nou is dat niet het ergste. Knap dat je dit voor jezelf hebt gedaan.
    Ik wens jou een heel mooi 2020 toe en hoop dat je gezondheid verder verbeteren gaat nog. Jij dan echt kunt gaan genieten van Curaçao.

  • Gonneke Haaksma

    Lieve Tineke,

    Wat een jaar, wat een moed en wat een veerkracht! Niemand zal graag in je schoenen staan, jouw weg heeft nogal wat hobbels. Zo bijzonder om te lezen hoe je kunt genieten van het kleine. Ik wens je een gezond, hoopvol en krachtig 2020 toe.
    Gonneke

  • Yvonne

    Lieve Tineke,
    ik heb zo ontzettend veel respect voor jou, echt!
    Wat ben jij een doorzetter. Ik wens je dat dit moeilijke jaar echt niet voor niets is geweest. Dat je 2020 stralend en gelukkig , maar vooral gezonder door het leven mag gaan. Dikke knuffel
    Yvonne

Laat een antwoord achter aan Wilma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *