Hulanda

En toen was ik even op visite in Nederland. Zoals je kan zien op bovenstaande foto, veel Hollandser dan dit (lees: Fries) gaat het niet worden. Het was wel even wennen om weer in Nederland te zijn. Je bent dan ook alweer zo gewend aan Curaçao dat bijvoorbeeld de gladde wegen, digitale dingen en de 15 graden etc. ook weer even moeten wennen. Op weg van Schiphol naar huis werd de medewerkster van het tankstation door mij nog even begroet met een welgemeende: ‘Bon dia’. Er ging pas een lichtje branden toen ik haar ietwat raar naar mij zag kijken… Ahum, jetlag?

In de laatste week op Curaçao heb ik mijn tijd zo ongeveer fulltime besteed aan genoeg medicijnen regelen, verzekering regelen en goedgekeurd krijgen dat ik naar het UMCG mocht gaan. Dit alles bij elkaar kostte me ongeveer 20 kantoor en apotheek bezoekjes in twee weken. Niet overdreven. Op de laatste werkdag voor vertrek heeft de SVB het akkoord voor het UMCG pas afgegeven. Nét op tijd! Masha danki… mijn dank is onnoemelijk groot. Ik heb de dame die het fixte zelfs een knuffel gegeven, haha. Het is moeilijk uitleggen aan gezonde mensen wat zoiets betekend. Dat ik als dit niet zou lukken het bezoek aan het UMCG wel als ‘verjaardagskado’ van mijn familie wilde vragen is dan ook moeilijk voor te stellen voor veel mensen. Maar wat is nou een beter cadeau dan kans op eventueel iets meer gezondheid? Ik kan serieus niks beters bedenken. Als dat een werkelijk cadeau was zou ik daarna nooit meer ergens anders om vragen.

Helaas kreeg ik zowel op Curaçao als in Nederland binnen een week 2x een enorm deksel op mijn neus. Het Sehos + arts uit VUmc & UMCG weten allemaal niet meer wat nog te doen. De arts uit Amsterdam stelde eventueel nog een pijnkliniek voor. Het UMCG kwam met een oplossing uit de oude doos. Twee medicijnen die ik al eerder geprobeerd heb maar waar ik niet goed tegen kon. Of ik die niet nogmaals wilde proberen? Natuurlijk wil ik dat en dit ga ik ook zeker doen maar de kans van slagen is automatisch al stukken kleiner. Als je arts die jou al 11 jaar behandeld en gespecialiseerd is in systeemziekten gaat grabbelen in de bak met al geprobeerde medicijnen weet je dat je een serieus probleem hebt.

Zit je dan… Praktisch gewoon ‘uitbehandeld’ aan beide kanten van de oceaan. Hoe ga je daar mee om? Hele goeie vraag. Wie het antwoord weet is welkom. Ik heb het voor nu even geparkeerd om te genieten van mijn familie en vrienden in Nederland. Ondertussen weet ik van een goede pijnkliniek op Curaçao waar ik wel graag naar toe zou willen. Misschien zou zoiets nog wat uitkomst kunnen bieden. Ik hoef waarschijnlijk niet meer te verwachten dat de uitkomst nog zit in behandelen maar in bestrijden van symptomen. Nou is dat eigenlijk helemaal niet meer zo nieuw voor mij. Toch vind ik het wel een prestatie hoe ik mijn brein daar telkens maar niet aan krijg en dat nieuws me elke keer in mijn gezicht blijft slaan. Hallo Tineke, dit zou je toch nu wel een keer moeten begrijpen?

Terug op Curaçao ga ik alsnog de medicijnen die ik al eens geprobeerd heb uitproberen. Ook wil ik toch maar een poging doen de pijnkliniek uit te proberen. Iets met niet geschoten is altijd mis… Het is wel heftig steeds het gevoel te krijgen dat je een doodlopende weg bewandeld met bak vol medicijnen bij je en dat de kans dat het echt beter wordt dan dit gering zijn. Dat blijft een constant deksel op je neus als je daar teveel over nadenkt. Want wat ga je daarmee doen? Erbij neerleggen is me al 11 jaar niet gelukt.

Ik heb nog een kleine twee weekjes in Nederland en die wil ik benutten zoals ik de eerste twee ook heb benut. Met mensen (en hond) die me lief zijn, lekker eten, leuke foto’s maken, gezelligheid & shoppen (ja op Curaçao is kleding shoppen niet zo makkelijk als hier). Niet teveel nadenken. Dat komt later wel weer. Genieten van de tijd hier. Dit weekend op het programma: Arnhem.

Liefs, Tineke