2020,  Nederland,  Remigreren,  Ziekenhuis

(Neder)landen

Hét ultieme uitzicht… Daar ben ik dan weer. Nederland. Na kleine 9 uur vliegen veilig aangekomen, gelukkig. Toch een opluchting. De dagen voor vertrek merkte ik dat ik qua kracht in mijn benen achteruit bleef gaan. Kleine beetjes, maar toch. Hoe lang gaat dat nog ‘goed’? De dag van vertrek was ik toch blij dat ik nog liep. Een vriendin heeft me fantastisch geholpen op het vliegveld van Curaçao en gezorgd dat het assistentie team mij in rolstoel meenam. Op Schiphol kom je heel gezellig met een groepje mede-kneusjes in een golfkarretje. Snel koffers verzameld waarna mijn ouders achter de glazen deuren met open armen klaar stonden om mij op te vangen.

Compleet met jetlag kon ik op maandag direct beginnen aan het NL to-do lijstje. Inschrijven bij de gemeente, verzekeren, hier en daar een adres wijzigen of telefoonnummer doorgeven. Alles zodat ik in ieder geval de volgende dag verzekerd naar het UMC Groningen kon gaan. Helaas werkt het systeem ook in Nederland niet zó snel maar met wat kopietjes van inschrijving en  aanvraag van verzekering was het oké en zal dit geen problemen opleveren. Als je dan denkt dat je het meeste wel getackeld hebt bellen ze op dinsdagochtend dat je arts een sterfgeval in familiekring heeft en je dus niet kan zien. Of je volgende week kan komen? Wel g………… denk je dan! Super onredelijk van mij. Kan die arme vrouw natuurlijk ook niks aan doen maar dan krijg je even het gevoel dat je net zo goed op Curacao had kunnen blijven. Gelukkig bleek toen dat er een vervangster geregeld was voor mij die toch alvast de stand van zaken op kon maken zodat bij terugkomst mijn eigen arts het direct weer oppakt.

Na wat excuses van mijn kant, wat iedereen overbodig vond, was ik direct aan de beurt. Deze mevrouw schrok nogal van mijn medicatie gebruik en ook van het traject wat ik doorlopen heb in Colombia. Ik zit tegen een medicijnvergiftiging aan en onder andere door prednison worden mijn spieren nu afgebroken. Ik gebruik al mijn hele volwassen leven prednison in verschillende doseringen maar het laatste half jaar heb ik stevige doseringen gehad. Ook voor langere tijd. Spierafbraak hiervan merk je in eerste instantie niet. Tot je ineens niet meer goed op kan staan of moeite krijgt met traplopen. Exact de dingen die ik merk. Zij vond persoonlijk ook dat mijn bovenlijf naar één kant zakte. Ik gebruik nu 35mg per dag wat al een vrij hoge dosering is. Zeker voor langer gebruik en met mijn gewicht. Wat de stamcellen precies in gang hebben gezet weten zowel Colombia als Groningen niet. Hier gaan we waarschijnlijk nooit meer achter komen. In ieder geval zullen de pijnen die ik heb daar hoogstwaarschijnlijk vandaan komen. De benauwdheid is niet helemaal duidelijk. Of dit óók te maken heeft met de stamcellen of misschien verslapping van ademhalingsspieren. Het was de vrouw in ieder geval duidelijk dat dit zo niet door kon gaan en dat er medicijnen af moeten en er gewerkt moet gaan worden om kracht te behouden/terug te krijgen. Dit zal anders alleen maar meer en meer verslechteren. Ik hoorde in mijn hoofd de revalidatie bellen al rinkelen… In 2014 zat ik een paar weken in een revalidatiecentrum ook voor o.a. medicijn afbouw. Nog bloed laten prikken en zonder extra pijnmedicatie naar huis want hier kan echt geen pilletje meer bij. Wat ik goed kan begrijpen hoor maar wat het wel zwaar maakt want de pijnen zijn niet weg. Waarschijnlijk is mijn eigen arts na het weekend terug en zal die mij nog zelf willen zien komende week. Zij moet uiteindelijk het daadwerkelijke plan bepalen.

Ondertussen zit ik buitenshuis in een rolstoel. Ik kan binnenshuis wel lopen maar dit gaat in de loop van de dag steeds langzamer/slechter. De trap lukt ook nog maar ik bedenk wel erg goed of de reden van het tripje naar boven echt nodig is of dat het kan wachten of anders kan. Ben nog een keertje omgevallen tijdens het omkleden. Laat staan in mijn hoofd halen te gaan fietsen of auto rijden. Én na het zien van de blik van mijn UMC-invalster was het me wel duidelijk dat het niet overdreven was om terug naar Nederland te komen. Ergens vind ik dat een geruststelling. Zelf wilde ik niet vertrekken… en zeker niet in deze top snelheid. Ik moest voor mijn gezondheid. Dat iemand dat bevestigde gaf voor mij aan dat ik het juiste heb gedaan. Ik had het erg gevonden als hier zou blijken dat het eigenlijk niet uit zou maken of ik nou hier in Nederland zit of onder een palmboom op Curaçao. Nee, op dit moment maakt het wel degelijk uit!

Maandag komt er iemand van de gemeente langs om te kijken hoe en waar ze me de komende tijd kunnen helpen. We kenden elkaar nog van mijn tijd in Nederland toen ik ook hulp nodig had. Ze maakte direct tijd voor me vrij. Mijn familie en vrienden hebben me ook geweldig ontvangen. Met zoveel liefde, warmte en welkomstcadeautjes. Nu is het mijn beurt om weer te gaan (Neder)landen hier. Wennen dat dit voorlopig de situatie zal zijn en dat hier geen quick fix is. Wat het plan wel wordt weet ik ook niet maar hier gaat tijd in zitten. Dat werd wel duidelijk.

Ik kan het allemaal nog keurig vertellen omdat het nog steeds niet voelt alsof het over mij gaat. Het is net of die slechte film maar blijft spelen en spelen. Ik kijk ernaar en ken inmiddels alle teksten maar het linkje dat dit mijn film is is nog niet gemaakt… Misschien ook nog maar even het beste?

Liefs, Tineke

5 reacties

Laat een antwoord achter aan Henk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *