2019,  Chronisch ziek,  Ziekenhuis

You need rain to make a rainbow, right?

Voor diegene die Facebook hebben en toevallig langs mijn update van een weekje geleden zijn gekomen hebben al kunnen lezen dat het herstel van Colombia niet zo flexibel gaat. De drie weken in juli/augustus hebben veel energie gekost. Ik merk nu na een maand in Nederland dat ik niet meer constant doodmoe ben en er soms een betere dag tussen zit. Kleine glinsteringen. Die ik telkens enorm waardeer omdat ze zo klein en sporadisch zijn.

Helaas zijn er wat dingen gebeurd die niet horen bij een normaal herstel wat het allemaal nog wat lastiger en vooral langzamer maakt. Op Curaçao had ik er al last van maar na aankomst in Nederland extremer, last van drukverschillen in mijn hoofd die na inspanning/paar uurtjes oplopen dat ik moet kijken waar ik mijn voeten neerzet of hoe ik een glas of iets anders gaan pakken. Ik zwenk ook weleens uit naar links of rechts. Het UMCG denkt dat dit het gevolg is van mijn ruggenprik. Een bijwerking. Of er nou iets mis gegaan is met prikken of niet. Dit is overigens ook niet meer te achterhalen. Colombia denkt dat er na de prik een kleine bloeding is ontstaan met als gevolg een ontsteking rondom mijn ruggenmerg. Ik word nu al ongeveer 1,5 week behandeld met prednison op advies van Colombia. Ook moet ik proberen te minderen met Lyrica (medicijn tegen zenuwpijn). Dit medicijn zou met mijn 5 pillen per dag en het aantal jaren dat ik ze al gebruik mijn zenuwen vergiftigen. Zij hebben de hoop dat dit alles hooguit twee maanden zal duren voordat het verbeterd/over is. Het UMCG geeft aan dat dit ook weleens een jaar zou kunnen duren… Slik!

Zéker niet het bericht waar ik op gehoopt had maar inmiddels al wel bang voor was. Dat het na bijna 2 maanden nog aan het herstel van de prik ligt leek me al sterk. Omdat de rest van mijn lijf namelijk niet in die mate problemen geeft. *Afkloppen
Maar gebeurd is gebeurd dus ik kan weinig anders doen dan vrede sluiten met mijn rug en hopen op de beste afloop. Al houd ik wel rekening met dat jaar wat in Groningen werd genoemd.

Toch heb ik met Colombia een datum afgesproken voor deel 2. Ik begin op 25 november weer aan twee weken in de kliniek in Bogotá. Ondertussen rust ik heel veel uit, doe ik oefeningen, wandelen/fietsen, probeer ik zoveel mogelijk terug aan te komen en werk ik met natuurlijk mijn eigen medicijnen, proteïne poeder, een supplement van de kliniek en nog een nieuw supplement (waar later meer over). Mijn dagen bestaan dus voor een groot deel aan alles eraan doen om dat lichaam alles te geven om sterker te worden. Tussendoor lijm ik mijn hart en hoofd met bezoekjes van/aan lieve familie en vrienden + hun nieuw geboren kindjes. En natuurlijk my little big bundle of joy: Bente, de hond. Een ander soort bezoek aan Nederland dan de vorige keren maar ach er komt wel weer een volgende keer heb ik besloten. Gelukkig snappen de mensen dat om mij heen tot nu toe ook. Dat helpt!

Die bijwerking/ontsteking van mijn ruggenmerg helpt natuurlijk niet echt bij mijn herstel. De medicijnen die ze ervoor geven ook niet. Daarbij kwam deze week nog het bericht over een iets te snel werkende schildklier (dan is aankomen ineens naar level 2.0 getild, dankjewel lief lijf) en een fikse typische Nederlandse verkoudheid met koorts. Oftewel het is hard werken. Zoals de quote hierboven zegt ‘a little rain’.  Al mag ik het volgens mij best ‘a lot of rain’ noemen inmiddels. Ik wil niet teveel klagen omdat ik na deze regen dan ook hoop op een knoert van een regenboog. Dat het harde werken zijn vruchten afwerpt. Dat zie ik gelukkig ook wel beetje bij beetje. Af en toe zie ik een klein glimpje van die beloofde regenboog.

Laten we afspreken, lief lijf, dat je dit jaar 2019 nog van mij krijgt. Ik denk dat jij na Colombia deel 2 ook nog een stukje van 2020 van me wil hebben. Daar zullen we dan tegen die tijd maar weer over onderhandelen maar ergens in 2020 hoop ik 30 worden. Laten we afspraken dat je me vanaf daar die regenboog geeft? Want ik weet niet goed hoe sterk mijn huidige paraplu nog is tegen jouw regen buien…

Liefs, Tineke

6 reacties

  • Gonneke

    Lieve Tineke,

    Moedig zoals je elke keer omgaat met tegenslagen. Geen leien dakje, maar stijle hellingen en vermoeiende ravijnen…Heel veel veerkracht, moed en sterkte Tineke. Blijf hopen, ik gun je wel duizend regenbogen!
    Gonneke

  • Aukje Pultrum

    Ik hoop dat je herstel sneller gaat dan het benoemde jaar. Fijn dat er af en toe kleine verbeteringen zijn. Dat geeft weer wat lucht en hoop op betere tijden. Laten we hopen dat die mooie regenboog niet te lang op zich laat wachten!! You go girl!!

    Groetjes Aukje.

  • Ina

    Lieve Tineke,
    Wat een pech. En wat heb ik een bewondering voor je doorzettingsvermogen.
    En zeker voor de manier waarop je het verwoord! Tijd voor bundelen in een boekje?
    Echt de moeite waard!

    Liefs Ina

    • Ineke Kok

      Lieve Tineke. Ik geef je iedere dag ’n beetje hoop dat het steeds iets iets beter mag gaan. Wat ’n kracht heb jij om dit allemaal door te maken. Ik denk aan je. Heel veel sterkte wens ik je.
      Dikke knuffel ❤❤❤
      Ien ??

  • Wilma

    Lieve Tineke
    Je bent een kanjer je ziet altijd weet de positieve kant op te draaien.
    Ik hoop voor jou dat 2020 een pracht jaar mag worden met veel regenbogen en heel veel energie
    Dikke knuffel
    Wilma

  • Karin

    Lieve Tinus,
    Het blijft toch wel een grote ellende met elkaar en wat ben je een doorzetter, ik neem mijn petje of zeg maar grote hoed, voor je af! Ik hoop echt dat je na Colombia twee de goede kant op gaat en overspoeld wordt met een prachtige regenboog, als iemand die verdient ben jij het wel! Heel veel liefs en sterkte!!! Dikke kus en knuffel ❤️

Laat een antwoord achter aan Ineke Kok Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *