De eerste dagen Beatrixoord

Eindelijk. Na lang wachten was er dan afgelopen dinsdag 20 mei een plekje voor mij in Beatrixoord. Spannend, want waar kom je terecht? Op welke afdeling? Met welke mede-revalidanten? En meest belangrijk… is dit wat mij vooruit gaat helpen?

Van de afgelopen dagen was dinsdag de zwaarste dag. Soms kwamen er vier mensen tegelijk op mij af en wilde iedereen iets anders weten of geven. Allereerst heeft een verpleegkundige mijn kamer laten zien. Ik kreeg gelukkig het plekje waar ik op hoopte. Ik wist al dat een eenpersoonskamer niet kan/mag maar als ik dan op een kamer kom met vier personen heb ik stiekem voorkeur voor links achter bij het raam. Ze wees mijn kamer, ik stapte de ruimte binnen en zag meteen dat ik mijn favoriete plekje heb gekregen. Dat was al de eerste meevaller. Daarna veel gesprekken over standaard informatie maar die ze hier nog niet van mij kennen. Al mijn medicijnen worden door Beatrixoord verstrekt dus op dat vlak hoef ik even niks te doen. Dinsdag was er ook meteen therapie voor mij ingepland. Mede-revalidanten ontmoeten, die overigens allemaal ontzettend aardig zijn. Als laatste heb ik maar meteen mijn spullen uitgepakt. De dag was toch al lang dus ik dacht laat ik dat maar meteen doen dan kan ik de komende dagen ietsje rustiger aan doen. Al met al een heftige eerste dag dus.

Ik heb deze week elke dag 2x per dag fysiotherapie gehad en volgende week heb ik dit ook. Het is wennen. Dit geldt ook voor het ritme hier:
– Voor 08:45 Opstaan, aankleden & ontbijten
– 12:00 Lunch
– 17:00 Avondeten

Hier tussenin heb je therapie, tijd voor een rustmoment of voor je bezoek. Best pittig. Vooral s’ochtend moet je hier oppassen dat je niet over elkaar en de hulpmiddelen struikelt. Omdat de reuma afdeling niet meer bestaat zit ik samen met nog één oudere mevrouw op een afdeling waar iedereen een hersenbloeding, beroerte en/of infarct heeft gehad. Je kunt je voorstellen dat deze mensen veel hulp nodig hebben. Ik huppel hier tussendoor. Heel af en toe word ik ook aangezien voor één van de mensen die hier normaal verblijven. Je ziet de verpleging of andere hulpverleners dan echt naar mij kijken of ze kunnen ontdekken waar ik verlamd ben of dat mijn spraak blijft hangen ofzo. Tegen de tijd dat ze het echt niet meer snappen komt er vaak iemand vertellen dat ik niet bij de standaard doelgroep hoor. Ik kan er eigenlijk wel om lachen.

Inmiddels ben ik wel gewend. De eerste week is me niet tegengevallen. Als het zo blijft gaan ben ik heel erg blij. Ik heb wel wat last van extra pijn en bij vlagen ben ik ineens heel moe. Ik fiets nu 2,6 km per dag op de hometrainer en doe 60 krachtoefeningen met mijn armen per dag. Ook loop ik nog een aantal minuten op de loopband maar die is in het weekend niet beschikbaar. Ja ja je bent hier in het weekend wel alleen maar niet vrij van je therapie oefeningen.

Ik wil proberen hier een beetje bij te houden hoe het met me gaat en natuurlijk jullie bedanken voor alles. Ik heb al zoveel post, berichtjes, telefoontjes, bezoek aanvragen etc, gehad. Ik heb het al vaker gezegd maar dat blijft zo ontzettend bijzonder. Ik kan helaas niet alles beantwoorden maar ik wil jullie wel laten weten hoe goed het me doet om in de middag post de vinden op mijn bed of een leuk berichtje te lezen. Ik voel me vereerd dat er zoveel mensen aan mij denken! Kan me niet beter wensen. Dankjulliewel!

Voor de mensen die mij nog om adres en/of bezoek gevraagd hebben:

UMCG
Locatie Beatrixoord
Tineke Veenstra
Afd. C4 Kmr. 23-2
Postbus 30.002
9750 RA Haren

Wil je mij komen opzoeken. Stuur dan even een what’s appje, sms, bel of spreek de voicemail in. Je kan ook een berichtje sturen via Facebook of Twitter. Houd er rekening mee dat ik misschien later reageer…

Heel veel liefs,