2018,  Chronisch ziek,  Curaçao

Lost in a little luck…

Ergens vol voor gaan. Ik heb altijd van mijn ouders geleerd dat als je iets doet dat je dat niet half doet. Je niet halverwege stopt of het doorschuift naar een ander. Nee, jij hebt iets beloofd. Een commitment gemaakt dus dat vraagt jouw volle inzet. Wat betreft mijn gezondheid doe ik ook absoluut niet aan half werk.

Na 2 maanden ziek zijn in februari/maart wilde ik hier volop genieten. Alle leuke dingen aanpakken. Dagjes roadtrippen over het eiland. Uitgaan. Bonaire. Dit zijn de dingen waarvoor ik geëmigreerd ben. Kwaliteit van leven.
Na week of 3 begon ik eigenlijk al te merken dat het teveel was. Luisteren? Ho maar! Na 2 maanden ziek is 3 weken natuurlijk veel te kort.

Don’t quit.
You’re already in pain.
You’re already hurt.
Get a reward from it.

Je hebt dan twee keuzes. Op de rem trappen of gas geven terwijl je weet dat de motor rammelt. Het leek makkelijk om toch door te gaan met extra pijnstillers. En dan hebben we het niet over paracetamolletjes… Goed glas alcohol erbij. Daarmee kan je de motor nog best even smeren. Je weet dondersgoed dat je fout (neem dit dus niet als voorbeeld) zit maar de wil om een enigszins normaal leven te leiden is zó ontzettend groot. Dat is niet uit te leggen. Uiteindelijk ben ik ergens vorige week weer gestrand. Stootkuur prednison, antibiotica, andere ontstekingsremmers. Nu is het 25 mei afwachten. Dan komt er (andere) een reumatoloog uit Amsterdam naar hier. Eventueel word ik dan nog op Imuran of MTX gezet. De zwaardere auto-immuun remmers  Ook is er een verzoek aan de verzekering gedaan mij in de maand juni het UMC Groningen te laten bezoeken. Ik had al ticket geboekt naar NL voor vakantie en ik kan dan hopelijk langs mijn (oude) eigen arts.

Ik sprak een goede vriend via what’s app erover en hij zei heel mooi: Je bent eigenlijk verloren in een klein beetje geluk. Je vertrok naar de andere kant van de wereld voor een beter leven en de meeste kleine momenten dat het goed gaat put je helemaal uit. Omdat dat is waar je voor kwam. ‘Lost in a little luck’.

Hij heeft gelijk… Misschien raar om jezelf zo te beschrijven maar kwaliteit van leven is een levensdoel op zich geworden.
Ik had mezelf voorgenomen hier niet opnieuw het wiel te gaan uitvinden wat goede zorg betreft. Toch ben ik er wel weer aan begonnen. De verwijzing naar NL is nog niet helemaal rond en moet ik zelf regelen + nog langs de verzekering halen. In de hoop dat ze meewerken het voor mijn vertrekdatum eind mei rond is. We zijn toch weer aan medicijnen gaan knutselen. In de hoop dat iets ervan zijn werk doet.

Eigenlijk weet ik diep in mijn hart wat het medicijn is: Rust. Alleen ben ik hier niet gekomen om vervolgens mijn leven zoals het er in Nederland uit zag weer voort te zetten. Laat ze maar knutselen met medicijnen en uitsloven op verwijzingen. Ik kan dit nog niet laten voor wat het is.
Het is nu gelukkig niet zo extreem als die twee maanden maar ik moet wel een heleboel mensen nee verkopen/dingen afzeggen of uitstellen. Wat jij doet in een dag doe ik in een week en wat je agenda voor de komende week is de mijne voor een maand. Dat is een beetje hoe je het je kan voorstellen. Mijn oprechte excuses voor de mensen die hier ‘last’ van hebben (gehad). Ik doe mijn best zoveel mogelijk er te zijn. Geloof me dat ik er in mijn hoofd in ieder geval altijd een beetje bij ben.

Voor nu is het wachten op 25 mei en kijken of ik de papieren voor Nederland in twee weken tijd compleet krijg. En (nog) rustiger aan? Ja moet eigenlijk wel…

Liefs, Tineke

8 reacties

  • Mique van Dijk

    sterkte Tineke. En wat is het toch lastig een goede balans te vinden. Vooral als je zoveel wilt (en moet) inhalen. En excuses maken? Kom op zeg! Iedereen die je kent en belangstelling voor je heeft weet toch hoe het zit. Geen energie verspillen aan excuses.

  • Martina

    Jouw integratie is nog niet helemaal voltooid lees ik 😉 Rust ís kwaliteit van leven op Curaçao.

    Als je in Nederland aan iemand vraagt hoe het gaat krijgt je meestal de dooddoener: “Ja goed. Druk druk druk!!” Als je aan eilandbewoners dezelfde vraag stelt is het gebruikelijk om te antwoorden met: “Rustig” of in Papiamentu “Trankil”. Dan weet je dan het goed is. 🙂
    Die relaxte instelling die zo typisch is voor de eilanden is precies waarvoor veel Nederlanders de rat race ontvluchten. Want naast werkdruk kunnen de verplichte feestjes, sportclubs, stappen, theatervoorstellingen, gezellig shoppen, teveel tijd besteden aan je uiterlijk omdat iedereen dat doet, je social media-vrienden een rad voor ogen draaien met rooskleurige content, reisje hier, road trip daar of alle oneindige andere mogelijkheden om je tijd stuk te slaan, maken het er niet relaxter op.

    Als rust je gezondheid helpt en “er vol voor gaan” je devies is, zou ik m’n energie inzetten op integratie. When in Rome, do as the Romans do. Vrij vertaalt naar de lokale omstandigheden: Als je op Curaçao bent, doe dan zo weinig mogelijk :p. Dus Caribisch tempo aannemen, agenda weggooien, al dan niet in goed gezelschap een schaduwrijke palmboom zoeken, flinke cocktail bestellen en niet meer bewegen. Geloof me, rust in Nederland is een stuk saaier. 😉
    Gá ervoor zou ik zeggen. En laat me weten als je daar wat hulp bij kunt gebruiken!

    Sterkte dushi :-*

  • Maaike

    Wat een mooie sterke zelfobservatie, en wat ben je toch bijzonder! Dat wankele evenwicht behouden IS een daily struggle en soms is een beetje ‘f*ckit veel waard. Dikke tuut en ik hoop dat alles lukt!!

  • Wouter

    Wat heb je het weer mooi verwoord Tineke en wat is het begrijpelijk dat je er vol voor gaat, zoals je zegt. Hoop dat je straks toch wat meer balans weet te vinden. Maar hoop vooral dat je nu alle medische dingen rond krijgt. Heel veel sterkte, succes en liefs :-*

Laat een antwoord achter aan Gonneke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *