2018,  Chronisch ziek,  Curaçao,  Emigreren Curaçao

One year & parents here

Natuurlijk is dit blog een inkoppertje. Zeker de titel en al helemaal de datum. Eén jaar op Curaçao. Een pittig eerste half jaar. Emigreren bleek toch een iets grotere stap in mijn leven dan ik had gedacht. Ik heb er in het begin iets te luchtig over gedaan. Het is erg wennen zeker als je een chronische ziekte in je koffer meeneemt die de nodige zorg vereist. Dat had ik toch ietwat onderschat.

Als je het in het begin onderschat dan komt alles nogal op je af. Opzich was alles in een kleine 3 maanden qua papieren, medicijnen etc. wel rond. Alleen toen kwam nog het wennen aan een ander land en een andere cultuur. Ook al denken veel mensen dat Curaçao bij Nederland hoort, het erop lijkt, er een deel van is… Het is toch een totaal andere wereld. Eentje die als je hier echt wil blijven wonen, je naar mijn mening, echt moet leren begrijpen en verstaan natuurlijk.

In juni was ik een maand naar Nederland voor bezoek aan familie en vrienden. In de tijd daarvoor twijfelde ik erg of ik niet terug wilde gaan en toch daar had moeten blijven. Die twijfels waren snel weggenomen. Ik denk al binnen 24 uur. Ik miste het eiland, de relaxte sfeer en haar heerlijke klimaat. Wat was ik blij weer terug te zijn. Het voelde echt als thuiskomen. Inmiddels ben ik alweer 2 maanden hier en mag ik nu 12 dagen mijn ouders ‘mijn’ eiland laten zien. Een onverwachte maar enorm leuke verrassing. Ik deed mee aan prijsvraag en won daarmee een verblijf in een villa + tickets voor North Sea Jazz. Mijn ouders, die net vakantie hadden, gingen terug aan het werk om twee weken later hier naartoe te kunnen vliegen. Enorm dapper! Vooral van mijn moeder die wat vliegangst heeft. Ik had nooit verwacht ze hier zo snel al te mogen verwelkomen. En hoe!? Ook waren ze een paar dagen terug 30 jaar getrouwd. Het kon niet beter!

Ik merk dat ik helaas echt niet beter ben en dat weten genoeg mensen om mij heen, zo niet iedereen. Alleen merk ik wel dat ik hier ook weer af en toe momenten heb dat ik een leven kan leven dat past bij een 28-jarige. Iets wat me eerst onwijs overviel maar het is zo heerlijk even met (voor mij) ultra normale dingen bezig te zijn. Hoe andere mensen soms niet weten hoe het voor mij is om ziek te zijn zo vergeet ik soms hoe het is om gezond te zijn. Hier kan ik daar af en toe weer even van proeven. Dat is zoveel waard!

Het ziekenhuis helpt me weinig vooruit. Ik deal voornamelijk met de huisarts en dat bevalt me 10000x beter. Er staan nog 2 of 3 ziekenhuis afspraken maar ik denk serieus dat ik vanaf 2019 alleen nog ga werken met de huisarts. Tenzij er iets nodig is wat een huisarts echt niet kan.
Ze doen in het ziekenhuis niks, herhalen elke keer wat er allemaal al gedaan is en dat er volgens hen niet zoveel meer aan te doen is. Tsja, ga ik mezelf daar naartoe rijden en 2 uur wachten om dat vrijwillig aan te horen elke 2 maanden (met pech vaker)? Ik lijk wel hartstikke gek!
Ik wil het liefst alleen nog gaan als er echt iets is waar ze denken wat mee kunnen. Momenteel vind ik een jaarlijkse check-up zelfs zinloos. Geef me maar wat formulieren mee om mee te gaan bloedprikken. Dan doe ik dat 1x per jaar dichtbij mijn huis en je belt me maar als er iets veranderd. I’m totally done!

Laat mij maar lekker hier in de zon wonen. Genieten van het klimaat en het eiland. De lieve mensen die ik om me heen heb ontmoet. Het feit dat ik hier weer een leven heb opgebouwd met een soort van tweede familie erbij. Dat is me zo enorm waardevol. Ik had nooit gedacht dat dat zo goed uit zou pakken. Ik hoop een paar dingen anders te kunnen gaan doen het komende tweede jaar op dit eiland maar dat houd ik nog even in de hoge hoed…

Bon wikent en proost op mijn 1-jarig jubileum, het 30 jarig jubileum van mijn ouders en hun bezoek net in deze periode. Zoals iemand laatst tegen mij zei: ‘Jij bent een gezegend mens’.

Liefs, Tineke

4 reacties

Laat een antwoord achter aan Karin Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *