Leegtes opvullen

Als ’t even goed gaat krijgt je blog altijd zo’n stilte periode. Beetje jammer, dus ik dacht ik kom maar weer eens langs huppelen om de leegte op te vullen. Hahahah!

Over dikke twee week alweer naar Groningen voor de controles voor ’t onderzoek waar ik aan mee werk.
Tot nu toe zijn de bloedplaatjes nog goed maar ik durf gewoon niet te juichen. Bang dat alles straks zomaar opeens de kop weer opsteekt. Dan zou alles voor niets zijn geweest…
Ik geloof dat ik daar maar niet over na moet denken.

Ben nu alweer 5 weken bezig met fysiotherapie. Dit om mijn conditie wat te verbeteren en ook mijn moeheid te verminderen. Ik weet niet wanneer je zo’n verbetering zou moeten merken maar tot nu toe voel ik niet zoveel verschil.

Ik ga 2 april ook zeker klagen… Ik vind ’t niet normaal dat je na zo’n Rituximab (chemo) kuur nog zo lang doodmoe bent. Jaaa dit hadden de artsen nog nooit eerder meegemaakt zeiden ze. Dit werdt met ’t volgende afgedaan:” Ja iemand moet de eerste zijn”..

Leuk is dat, alleen waarom ben ik altijd het aparte geval met de “nieuwe” dingen. Laat ’t lekker iemand anders zijn… Nee dat is ook weer gemeen. Ik wens niemand een ziekte toe, maar ik ben hier wel een beetje flauw van.

Ik vind ’t zo jammer dat geen dokter mij kan helpen…. Dat ik maar moet afwachten tot ’t wat beter gaat.

Het sleutelwoord van de zorg: Afwachten!

Nouja binnekort kom ik vast wel weer eens een stilte opvullen!
Fijne week allemaal,

Liefs