Rush Hour

Bijna een week met mijn prednison kuur begonnen en het verschil is nu al merkbaar! Helaas niet helemaal het verschil wat ik in gedachten had maar oké ik mag ook niet overal over klagen natuurlijk! De klachten waarvoor Prednison aan mij voorgeschreven is voel ik nog steeds. Deze lijken niet te reageren op deze kuur. Wat wel reageert is alles wat juist niet moet reageren. Na twee dagen kreeg ik al last van de eerste bijwerkingen. Mijn hart gaat af en toe een beetje harder werken en ik voel met ontzettend opgejaagd. Ik vlieg hier dus als een wervelwind door het huis. Ik krijg een soort valse energie, een soort “rush”. Het voelt alsof iemand achter je aan zit, je opdrijft, waardoor je heel veel dingen gaat doen waar je eigenlijk de energie niet voor hebt. Alleen kan ik mezelf niet vertellen dat ik rustig aan moet doen. Als ik op de bank ga liggen of probeer te gaan slapen, willen mijn hoofd en lijf van alles en dat kan ik op één of andere manier niet tegenhouden.

De voordelen van deze bijwerkingen zijn dat mijn kamer zo schoon en opgeruimd is dat je van de grond kunt eten. Ik op één dag afgewassen en gekookt heb, terwijl ik normaal al moe ben na het snijden van de groentes één keer per week. Ik bijna al mijn mailboxen bij heb en ook een website helemaal up to date heb gemaakt. Tsja je moet ook de voordelen zien toch? Nadeel is dat ik nogal last heb van de stilte voor én na de storm. Als de wervelwind in mijn lijf gaat liggen ben ik helemaal gesloopt. Kan ik letterlijk niks meer. Krijg ik de woorden niet eens meer recht uit mijn mond van de vermoeidheid. Lig ik dus echt voor pampus. Waar ik ook een beetje bang voor ben is dat als de kuur afgelopen is, ik zoveel valse energie gebruikt heb dat mijn lichaam helemaal op is en weer zieker gaat worden. Misschien moet ik dit nog maar even overleggen met mijn reumatoloog want dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Ik moet haar toch nog spreken over mijn echo die (eindelijk) vorige week gemaakt kon worden. Ik mocht van te voren vanaf 00:00 niet eten en niet drinken. Tot aan mijn afspraak om 11:30. Nou heb ik daar nooit echt problemen mee maar als het dan niet mag krijg je ineens enorme honger en dorst. Zul je altijd zien. Alles wat niet mag is leuk/lekker hé, haha! Ik kwam om 11:15 op de afdeling en het was weer zo’n dag dat alle knappe mannen dienst hebben. Daar krijg ik altijd een beetje stress van. Stiekem vind ik er namelijk niks aan om altijd maar te moeten strippen voor die mannen van de radiologie. Ze zeggen wel: “Ja dat is heel normaal”of “Dat zien ze hier dagelijks”, maar ik geloof daar dus helemaal niks van hé. Ja wel dat je het dagelijks ziet maar niet dat je er dan totaal geen aandacht meer aan besteed. Dat het normaal wordt. Dat stukje gaat er bij mij nog steeds niet helemaal in. Dus elke keer baal ik weer een beetje als één of andere te knappe man mijn foto maakt of mijn echo doet. Ze weten en zien al zoveel van mij… Gelukkig was er dit keer onverwachts een vrouw die mijn echo maakte. Eigenlijk verwacht ik niet dat hier nog iets uitkomt. Ik heb nog wel af en toe pijn aan mijn rug en beide zijden maar bij alle vorige onderzoeken werd ook niets gevonden. Dus eigenlijk verwacht ik dat dit een gevalletje “we-weten-het-niet, leer-er-maar-mee-leven” wordt. Ik bel gewoon volgende week mijn reumatoloog even dan hoop ik dat die het mij de uitslag kan vertellen.

Als laatste gister nog naar de huisarts geweest vanwege mijn heup. Ze viel zowat voorover toen ze hoorde dat er slijtage in zit. Ik heb het drie keer moeten herhalen en nog zei ze: “Ik geloof het bijna niet, ik zit hier met mijn oren te klapperen. Dat komt voor bij mensen boven de 50/60, niet bij meisjes van 21.” Uiteindelijk heeft ze me toch maar op mijn woord moeten geloven. Ik had tenslotte zelf de foto gezien. Omdat ik nu al sinds begin april last heb van die heup en niks helpt. (Fysio niet, meer of minder bewegen niet, pijnstillers niet/nauwelijks.) Wilde ze nu eigenlijk wel een prednison injectie zetten. Dat heeft ze gister meteen gedaan. Nu moet ik dat een paar dagen aankijken en volgende week even bellen hoe ’t gaat. Eventueel over vier weken nog een tweede prik.

Mijn voornemen was om vakantie te vieren maar je ziet wel weer hoe dat loopt. Eigenlijk heb ik ook helemaal geen plannen gemaakt voor deze zomer. Ik zou best even op vakantie willen maar waarheen? En hoelang? Buitenland of juist Nederland? Dat vraag ik me dan zolang af dat zometeen zomaar weer september is en de “vakantie” weer voorbij. Ja eigenlijk heb ik natuurlijk altijd vakantie maar het voelt toch een beetje anders omdat iedereen om je heen ineens met vakantie gaat. Nouja, moet er nog maar even over nadenken misschien komt er nog wel wat leuks voorbij…

Ik wens jullie in ieder geval allemaal een hele fijne zomervakantie!

Tot snel,

Liefs Tineke

PS: Bijna vergeten. Ik was ook nog bij de hematoloog geweest. Mijn bloedplaatjes waren heel netjes 223 dus ik ben weer voor vier maanden goed gekeurd.