Stilstand
Ik ben de tijd kwijt… De laatste tijd lijken de jaren en de maanden me gewoon in te halen. Dat slaat natuurlijk nergens op want de tijd gaat nog net zo snel als een paar jaar geleden, maar toch voelt het anders.
Een aantal kinderen uit de straat zitten ondertussen al bijna in de derde klas terwijl ik nog in de waan was dat ze komend jaar naar de tweede klas zouden gaan. Mijn drie jaar jongere buurmeisje en haar vrienden beginnen allemaal langzaam met rijlessen. Mijn neefjes en nichtjes blijken een jaartje ouder dan ik daadwerkelijk denk en de eerste zogenaamde “kleine” kinderen drinken hun biertjes aan dezelfde bar als waar ik met mijn vrienden aan zit op zaterdag avond. De eerste mensen waarmee ik ooit samen in een voetbal team zat zijn zelfs al getrouwd. Er ontstaan zelfs soms al van die weddenschappen zoals wie zou het eerst kinderen krijgen, een huis kopen etc.
Dit klinkt alsof ik onlangs tachtig geworden ben, maar na een beetje nadenken geloof ik dat ik de schuld toch maar op mijn ziekte ga schuiven. Ik heb soms weleens het gevoel dat de tijd gestopt is toen ik op mijn zeventiende de diagnose ITP kreeg. Daarna is het ernstig bergafwaarts gegaan met mijn gezondheid. Er kwam Sjögren bij en kort samengevat is er sindsdien niet veel goeds meer gebeurd met dat lijf van mij.
Hiermee bedoel ik eigenlijk te zeggen dat waar iedereen stappen vooruit maakt, ik in mijn opzicht stappen achteruit zet. De werelden draaien eigenlijk tegen elkaar in. Je ziet mij achteruit draaien terwijl de wereld naast je je inhaalt en vooruit gaat! Het contrast is voor mij soms wel heel erg groot. Ik kan me af en toe ook gewoon niet bedenken wat er in al die jaren is gebeurd. Zo haalde je net je Havo examen en ben je voor je gevoel nog “klein” en zo gaan de eersten gewoon trouwen.
Als ik dan terug kijk zijn er ook een heleboel mooie momenten geweest. Ik wil het absoluut niet neer zetten als alleen maar negatieve jaren. Alleen de grote momenten die ik mij herinner waren voor mij wél vooral gebaseerd op een hele hoop ellende. Stoppen met school, afgekeurd worden, autorijden maar wel met een energiebeperking en een aanpassing hier en daar. Elektrische fiets. Een lijf dat langzaam uit elkaar valt. Begin je het contrast al te voelen…?
Daarom heb ik dus het gevoel dat ik op mijn zeventiende stil ben blijven staan, of misschien zelfs een paar stappen achteruit gezet heb, en rest door gestoomd is. In mijn leeftijd zijn de jaren wel door gegaan maar voor mijn gevoel niet. Dat de werelden in ieder geval alles behalve synchroon lopen. Ik ben nu eigenlijk wel benieuwd of meer mensen met een chronische ziekte dit soms zo voelen. Of nouja, voelen… eigenlijk zijn het ook gewoon feiten natuurlijk maar het gevoel alsof je ingehaald wordt. Of ben ik gewoon een beetje gek?
Liefs Tineke