2015,  Chronisch ziek

It is a continuing story…

Waar begin je na meer dan een half jaar niks geschreven te hebben? Ja serieus ik heb na mijn laatste blog hier geen letter meer geschreven. Doodzonde vind ik zelf maar ik kon me er niet toe zetten. Iets hield me enorm tegen. Toch is er iets in mijn dat het schrijven niet kan missen. Het is deel van mij geworden. Alleen ben ik na mijn opname in Beatrixoord lichtelijk van mijn koers geraakt. Want ja, wat moet je met je leven doen als dat ineens (wéér) omgegooid wordt…

Het klinkt misschien stom maar ik wist een hele tijd niet goed wat ik met mezelf aan moest. Ik was elke dag erg blij dat ik opgestaan was, aangekleed en de dag goed door kwam. Wat ik precies met deze dagen wilde nu ik iets minder naar het ziekenhuis hoef (afkloppen) wist ik echt totaal niet. Na zo’n tijd bijna in het ziekenhuis te wonen is het heel raar dat je ineens ietsje stabieler lijkt. Ik had verwacht dat je iets fitter voelen heel snel zou wennen. Dat doet het ook maar een nieuw leven erbij vinden is wat lastiger. Helemaal als het aan de ene kant soms een tijdje goed gaat maar ik ook zo weer een paar weken ziek kan zijn. Wat moet ik met zo’n onduidelijke balans?

Ik merkte dat ik in december het gevoel kreeg mezelf weer wat meer terug te vinden. Ik stak veel tijd in het zorgen voor mijn hondje Bente. Probeerde veel tijd in te halen met vriendinnen en ging naar afspraken die me hiervoor bijna nooit lukten. Zoals Bikkeldag van de Bart Foundation ergens in het midden van het land of zo maar een keer wat drinken in de stad. Dat voelde goed. Lekker genieten. Ik had mezelf voorgenomen op deze toer verder te gaan in 2015. Weer wat meer kunnen genieten van de doodnormale maar voor mij oh zo bijzondere dingen. Het nieuwe jaar voelde dan ook letterlijk als een nieuw begin. Een schoon en fris nieuw jaar met nog 365 dagen voor mij met kansen en mogelijkheden te over (Ja dit klinkt wat overdreven. Ik kan soms wat doorslaan.). Het voelde goed tot op de ochtend van 3 januari en ik gebeld werd door een onbekend nummer. Het was het zusje van een hele goede vriendin en tevens lotgenootje. Het is volgens mij nooit goed als je gebeld wordt door familie van de persoon waar je eigenlijk contact mee hebt. Meestal is er dan iets goed mis. Deze gedachte bleek te kloppen… Mijn liefste vriendinnetje is in de nacht van 3 januari onverwacht overleden. Ze was nog maar 27 jaar. Wat nou schoon en fris 2015? Fuck 2015! Er volgde een vreselijk heftige week. Een week waarin verassend veel mensen bleken te denken dat ik binnenkort ook zou overlijden (omdat wij dezelfde ziekte hebben/hadden). Niet echt waar je mee bezig bent op dat moment leek mij. Ik was bezig met het vasthouden van de tijd en laatste momenten dat ze nog enigszins dichtbij was. De persoon waar ik 5 jaar echt lief en leed mee heb gedeeld. Weliswaar op afstand maar ik kan niemand bedenken die beter geweten heeft hoe ik me voelde dan zij. Denk je net dat je jezelf weer een beetje op de rit hebt gebeurd er zoiets. Ik weet soms serieus nog niet hoe ik zonder haar moet. Als de één er doorheen zat schudde de andere even wat positiviteit uit de mouw om weer een glimlach te toveren. Als daarna de ander het niet meer zag zitten waren de rollen omgedraaid. Op één of andere rare manier heb ik me toen ze nog leefde al eens afgevraagd wat we zouden doen als één van ons er niet meer zou zijn. De praktijk diende zich een stuk eerder aan dan verwacht… Hoe om te gaan met deze praktijk is me vaak niet duidelijk. Het gaat met vallen en opstaan.

Inmiddels zijn we 4 maanden verder en besloot ik vandaag, goede vrijdag, om het stof van mijn blog af te blazen en mijn liefde voor schrijven weer eens van zolder te halen. Dit mede door iemand die ik vertelde dat ik soms niet goed weet hoe ik verder moet nu ik in principe qua gezondheid iets beter ben. Het voelde als vervelend/zeuren om er ook nog maar iets over te zeggen/schrijven. Diegene zei heel mooi dat je je zo goed als mogelijk kan voelen maar dat het nog steeds een ‘continuing story’ is. Het is niet weg. Je moet genieten van de momenten dat je je goed voelt maar je mag ook heus nog steeds weleens verdrietig zijn als het minder goed gaat, zei ze. Dat vond ik zo mooi gezegd. Ik bedacht me dat ik niet met alles wat met ziekte te maken heeft hoef te stoppen (Onzichtbaar Ziek, schrijven, mijn blog) omdat het nu ietsje beter gaat en ik niet meer mag ‘zeuren’. Ik mag genieten van de goeie momenten en zal nog steeds weleens verdrietig zijn tijdens de slechtere. En over beide zou ik weer kunnen schrijven… En zo doe ik dus vandaag mijn eerste poging om dit weer op te pakken. Ik beloof niet dezelfde frequentie als ‘vroeger’ maar ik wil zeker weer af en toe een stukje droppen. Laat ik mijn voornemen van begin 2015 alsnog oppakken. Mezelf goed voelen en genieten van de dingen die ik wel kan. Er proberen alsnog een zo goed mogelijk jaar van te maken.

Tijdens het schrijven van dit stukje voel ik me al zoveel fijner. Waarom heb ik dit zo lang niet gedaan? Mijn hoofd is weer een stukje leger en ik voel me weer ietsje meer mezelf vandaag. Top!
Hopelijk kunnen jullie als lezers net zoveel genieten van het lezen als ik van het schrijven.

Liefs,

Schermafbeelding 2015-12-10 om 20.25.13

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *