UMCG 18-06
Gezellig dat jullie weer even mijn verhalen komen lezen…
Kan eigenlijk nooit genoeg zeggen hoe super ik dat vind!
Ik kom nog maar even mijn verhaal doen van de afgelopen week. Ik had de pijn eerst wat aangekeken afgelopen week. Werd de pijn minder zou ik afbellen. Het werd in het begin van de week wel iets beter maar ik wou eigenlijk ook niet afbellen. Zul je namelijk net zien dat je de dag erna “vette” pijn krijgt en enorm veel spijt dat je niet gegaan bent natuurlijk. Vind ik echt zo’n stunt voor mij, dus ik dacht laat ik maar gewoon gaan. En ja inderdaad, dinsdag op woensdag nacht heb ik weer fijn een nachtje wakker gelegen. Toch maar gaan dus!
Bootsma heeft naar mijn verhaal geluisterd en vond het een typisch geval van Sjögren klachten. Pijn aan spieren en gewrichten. Bij mij zit het ‘m vooral in de spieren. En ik heb natuurlijk weer de bonus… pijnstillers reageren bijna niet/nauwelijks op deze pijnen.
Kortom: “We kunnen niks/weinig doen”!
Ik kan daar zo vreselijk van balen…wanneer kunnen jullie nou eindelijk wél eens wat doen. Vind medicijnen uit of weet ik veel wat maar doe in ieder geval iets! Tuurlijk zo makkelijk is dat ook niet, weet ik ook wel, maar ik kan me daar soms gewoon heel erg druk om maken. Een tijdje later ben ik dan wel weer blij ben dat ik geen (zware) medicijnen heb gekregen. Maar ik kan me een half uur later gerust opnieuw heel boos maken over ’t feit dat ze niks kunnen doen hoor! Zo blijf ik lekker bezig, hahahah!
Bootsma zei dat ze héél soms weleens morfine geven, vooral huisartsen schreven dat vaak voor. Nou dat leek me nou geen goed plan. Dat klinkt namelijk als “really strong stuff”! Dan denk ik ook meteen aan heel erg ziek zijn. Nee, laat me dan maar zo naar huis gaan.
Nouja een half uur later stond ik weer buiten de deur met een recept voor pijnstillers (geen morfine hoor). “Goed toch”, zou je denken, maar ho ho ho deze pijnstillers dienen alleen voor noodgevallen.
Wel lief dat ze in ieder geval iets voorschrijft hoor, maarja voor noodgevallen? En wanneer is een noodgeval een echt noodgeval? Bij een noodgeval denk ik aan 112, gillende sirene’s, ambulance broeders, infusen, brancards en met 200 kilometer per uur over de snelweg racen.
Heb ik dan even mazzel dat ik voor zulke gevallen een pijnstillertje in mijn broekzak heb. Zo’n pijnstiller haalt dan even de “nood” van het “geval” af hé!
Na dit hele verhaal kwam ik al half juichend terug bij mijn moeder want ik had niemand horen zeggen dat ik moest prikken. Yesss, ik kom ongeschonden uit de strijd vandaag.
Jammer genoeg haalde een balie medewerkster mij heel snel uit mijn juichende stemming toen deze begon te wapperen met, jawel, prikformulieren. (Hé bah!)
Waardes:
HB: 8.0
Trombo’s: 272
Leuco’s 4.6
Ronduit geweldig dus! Ja op die bloedwaardes is al een dik half jaar niks aan te merken maar het is bij mij blijkbaar het één of het ander. Is het bloed goed dan is er wel weer wat anders dat opduikt.
Ben er gewoon even erg moe van allemaal. Ik vind dat het nu wel een tijdje stabiel mag blijven. Klaar. Punt!
Is dat teveel gevraagd? Misschien moet ik ook maar gewoon wennen aan de situatie zoals hij nu is. Ik weet ’t ook even niet geloof ik.
Achja eerst maar weer “afwachten” hoe het nu gaat verder gaat. Hopenlijk nu echt tot augustus geen Bootsma meer..
Would be nice!
Fijn weekend allemaal en voor alle papa’s natuurlijk een fijne vaderdag!
Liefs Tineke