Onzichtbaar ziek
Vorige week toen ik bij de neuroloog vandaan kwam had ik mijn humeur al niet zo mee. Na die onverwachtse diagnose polyneuropathie had ik ’t eigenlijk wel een beetje gehad en wilde ik graag naar huis.
Beneden waren ze bezig met het ophangen van posters waarop stond dat om 16:00 de noodstroom getest zou worden. Mensen werden erop geattendeerd dat de lift zou kunnen blijven hangen. Ik stond net zelf bij de lift toen die poster in mijn oog kwam. Ik keek eens naar de tijd en zei ietsje harder dan bedoeld: “Hé gelukkig dat het nog geen 16:00 uur is.” Waarop een oplettende mevrouw omkeek en me eens goed in zich opnam. Ze leek een paar keer naar te denken en zei: “Jij ziet er anders uit alsof je nog prima een paar trapjes kan lopen.” Nadat ik haar een boze blik toe wierp was mijn antwoord: “Ja dat zou je wel denken hé!?” Ze keek nog en keer en zei: “Ja inderdaad.” Ik heb me niet bedacht en gezegd dat ik een vorm van reuma had en traplopen niet altijd zo makkelijk ging. Nog een keer werd ik van top tot teen bekeken en toen zei ze: “Ik zie anders helemaal niks.”
Zo’n opmerking schiet dan echt even in het verkeerde keelgat. Wel #%!@&*%@ als ik met de lift wil gaan ga ik met de lift. En dat ik nou net geen kale kop heb van de chemo of niet in een rolstoel zit vanwege mijn ziekte wil niet zeggen dat ik niet ziek ben. Ondanks dat zo’n opmerking hartstikke misplaatst is voel je je toch schuldig dat je die lift ingaat. Ik was blij dat we bij -2 aankwamen en ik naar de auto kon lopen.
Achteraf bedenk je natuurlijk allerlei dingen die je had moeten/willen zeggen. Uiteindelijk kwam ik met de conclusie dat ik voortaan maar een shirtje aan moet: Onzichtbaar ziek, sorry voor het ongemak.
Zulke mensen wil je toch duidelijk maken dat er meer op de wereld bestaat dan een gebroken been of arm. Onzichtbaar zieke mensen hoeven niet zielig gevonden te worden maar het is ook onterecht om te verwachten dat elk mens dat er gezond uitziet op de toppen van zijn/haar kunnen zit. We mogen hier in Nederland en waar dan ook best wat meer rekening met elkaar houden vind ik.
En dan hoeft naar mijn mening helemaal niet zo moeilijk te zijn.
Liefs Tineke