Reacties
De reacties op mijn blog en mijn sociaal media gedrag zijn wisselend. Veel mensen zijn positief, geven een compliment of laten een leuke reactie achter. Anderen willen graag vertellen wat ze hebben beleefd en laten weten wat hen heeft geholpen. Dit gaat van acupunctuur tot bijzondere thee drinken en van vullingen laten vervangen tot de helende straling van therapeutische handen. Ja volgens mij ken ik zo ongeveer alle vormen van behandelingen buiten het ziekenhuis. Overigens hebben ook genoeg mensen nog geniale ideeën binnen het ziekenhuis hoor. Zo nu en dan wurmt zich tussen deze bovenstaande mensen iemand die graag zijn negatieve mening wil geven. Over hoe fout ik wel niet bezig ben en dat als ik zo doorga verkeerd eindig. Of dat ik nu maar eens wat van mijn leven moet maken.
Dit soort mailtjes doen ondanks hun eerlijkheid en alle tegenoverstaande positieve email erg veel pijn! Ze laten meer indruk achter en beïnvloeden mij zelfs. Ik ga me afvragen of ik wel écht goed bezig ben? Of ik het toch niet anders moet doen? Of ik niet eens moet stoppen met bloggen en of mensen niet een verkeerd beeld van mij krijgen. Wat dat betreft klopt de uitspraak dat één negatieve reactie meer indruk maakt dan tien positieve. Al een paar dagen stel ik mezelf allerlei vragen en kan ik er niet echt een antwoordt op geven. Ik ben al vijf keer opnieuw begonnen met het schrijven van deze blog omdat ik niet zeker weet of ik wel verder moet gaan met bloggen… Ik heb tenslotte ook al vier jaar blog werk op zitten. Vroeger zou ik me nooit door dit soort email laten beïnvloeden. Niet iedereen kan je leuk en aardig vinden. Ik had vroeger echt grotendeels schijt aan wat buitenstaanders van mij vinden. Waarom nu niet meer?
In mijn situaties is het moeilijk bepalen wat wel en niet goed is. Zeur ik niet teveel? Beginnen mensen het irritant te vinden of willen ze juist meer lezen? Het is heel moeilijk te verkroppen dat een situatie waar je zelf niet voor gekozen hebt als slecht of fout beoordeeld wordt. Ik kan er namelijk heel weinig aan veranderen… en als ik van het laatste stukje wat nog van mij is ook nog mezelf moet gaan aanpassen dan wordt ’t wel een gebed zonder einde. Toen ineens herinnerde ik mij een gesprek die ik een paar weken terug had met twee meiden. We hadden het over oordelen en ik gaf toch dat ik dat wel heel moeilijk vond dat mensen achter mijn rug om of in mijn gezicht een oordeel geven. Een van de meisjes vertelde dat er vaak over haar verteld werd dat ze arrogant zou zijn wat ze ook helemaal niet leuk vind. En naar mijn mening ook nog eens onterecht is trouwens. Maar dit deed even een lichtje aan in mijn hoofd. Eigenlijk wordt dus iedereen beoordeeld en heeft niemand alleen maar fans. Waarschijnlijk zal nooit iedereen het eens zijn met wat je doet of zegt. Ik zal hier misschien iets directer mee geconfronteerd worden omdat ik heel veel schrijf en ook nog eens in de nodige media heb gestaan.
Ik heb mezelf voorgenomen te proberen los te laten en te kijken naar de dingen die wel goed gaan en de positieve reacties. Er vanuit gaande dat zolang deze in de meerderheid zijn ik nog wel ergens iets goed doe.
Zo dit wilde ik eerst graag even met jullie delen. Later een stukje over de revalidatie arts waar ik deze week op het spreekuur ben geweest.
Liefs Tineke