2011

Revalidatie arts

Wat een overweldigend aantal reacties op mijn vorige blog. Echt ge-wel-dig. Betekent echt heel veel voor mij. Ik kan me niet voorstellen dat zoveel mensen mijn teksten volgen en met plezier lezen. Vind ik echt heel erg bijzonder. Geeft ook weer motivatie om door te gaan met wat ik doe. Dankjulliewel allemaal!

In september, na mijn controle bij de reumatoloog, dacht ik voor de rest van het jaar vrij te zijn van het ziekenhuis en even met “vakantie” te mogen. Maar een paar weken geleden won ik toch weer de loterij: Er werd een afspraak gemaakt bij de revalidatie arts, neuroloog, en ook de hematoloog wilde me dit jaar nog een keertje zien. En mocht de revalidatie arts met de handen in het haar raken, lag er op voorhand al een verwijs voor de orthopeed klaar. Ook staat er nog een afspraak die ik later dit jaar eens zal toelichten. Oftewel: Kassa, weer volop UMCG uitjes!

Afgelopen week was ik aan de beurt bij de revalidatie arts. Mijn reumatoloog wilde toch graag verder laten kijken naar mijn heup klachten. Stiekem had ik gewenst dat ze dit eerder geregeld had inplaats van pas na een half jaar maar oké daar mag je dan niet over zeuren. Was al blij dat ze überhaupt regelde!

Ik ben een uur uitgebreid bekeken door twee artsen. De eerste was zichtbaar geschrokken van mijn voorgeschiedenis en vond dat ik op mijn leeftijd lichamelijk veel meer zou moeten kunnen dan ik daadwerkelijk kan. “Ja dat ben ik met je eens maar kom maar eens met een geniaal plan!” Wonderbaarlijk komen de artsen die dat zeggen daar altijd per direct op terug. Zo ook deze. Dan schieten ze snel door naar waar ik voor kom en dat was deze keer voor de pijn in mijn heupen dus. Overigens valt over hoe ik behandeld ben donderdag absoluut niks te zeggen. Ik zou willen dat het altijd zo ging. Echt dikke ster voor deze twee dokters. Na twee keer uitkleden, heen en weer lopen, op mijn tenen en hakken lopen, wat rek en strek bewegingen werd er overlegd. De conclusie was wat mij betreft iets minder ster-waardig. In mijn beide heupen zijn de slijmbeurs en de pees chronisch ontstoken en geïrriteerd. Dit is ook meteen het punt waar bijna alle spieren, pezen etc. van je benen langskomen. Wat betekent dat als je een dergelijke ontsteking hebt je pijn door je hele benen hebt en daar is helaas heel weinig aan te doen. Wat er te doen is, is ontstekingsremmers slikken, niet minder bewegen dan ik normaal doe en eventueel een injectie met prednison. Ik heb van dat rijtje alles gedaan en maar dit slaat nauwelijks aan. De injectie prednison heeft wel eventjes geholpen maar dat was maar 3 weken en dat was eigenlijk toch wel té kort volgens de huisarts die hem zette.

En nu? Ja dat is een hele goeie vraag… Deze twee dokters gaven toe eigenlijk niks te kunnen doen. Een afspraak bij een orthopeed zou ook heel weinig zin hebben want deze zou ook niet weten wat te moeten doen. Deze twee artsen zeiden dat het eventueel over kan gaan maar ik heb ook al twee keer eerder gehoord van een andere arts en fysiotherapeut dat dit niét het geval zou zijn dus dat hou ik even in het midden… Deze pijn begon een half jaar terug in de linker heup, heeft inmiddels de rechter aangestoken en deze twee lijken weer mijn beide schouders aan te steken op dezelfde plaats waar ook de slijmbeurs en de pees zitten. Dus of ik erop moet vertrouwen dat dit allemaal weer verdwijnt weet ik nog niet hoor!?

Eenmaal buiten is er toch een klein traantje ontsnapt aan mijn zogenaamde emotionele controle. Ik verwachtte wel dat dit nieuws zou komen maar toch hoop ik elke keer weer zo hard op ander nieuws. Dat er eentje op springt en zegt te weten wat er aan gedaan moet worden. Wat zou dat heerlijk zijn zeg! Het blijft op het moment zelf altijd even keihard dat er (wéér) niks gedaan kan worden. Want je wil zo graag geholpen worden. Toch vind ik het niet voor niets geweest. Het is me nu veel duidelijker waarom ik die pijn heb en waar het door komt. Daar kan ik ook wel weer heel blij mee zijn en geeft ook wat ruimte in je hoofd. Nu kan ik mezelf ook weer beter instellen op het feit dat het voorlopig waarschijnlijk nog wel zo blijft…

Nu op naar het volgende “uitje”. Dat wordt de neuroloog. Volgt zeker ook een verslagje op!

Tot dan,

Liefs Tineke

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *