Twee uitersten
Gister was een rare dag. Een dag met letterlijk twee uitersten. Het was de dag van de JZHMH special en achteraf had ik nooit de neuroloog de uitslag op die dag moeten laten doorbellen.
Dat moet je doen als je een dag laveloos op de bank kunt liggen of als je toch al naar het ziekenhuis moet bijvoorbeeld. Zoiets laten gebeuren op een dag die energievol, gezellig en leuk moet zijn is DOM! Maar ik had daar heel even niet bij stil gestaan en had de bel afspraak dus voor gister laten noteren. Daar heb ik dus vies veel spijt van gehad.
De neuroloog belde rond 10:00 en hoe ik me er ook op voorbereid had, als je hem echt hoort komt ie toch wat harder aan. Ze hebben WEER helemaal niks gevonden. Niet eens een stipje of vlekje of wat dan ook. Niks noppus nada. Ik wist niet wat ik hoorde… Dit kon niet want dit moest ‘m worden de hier-komt-de-oplossing-scan. Ook al had ik wel het gevoel dat ze weer niks zouden vinden dit moest en zou hem worden.
De neuroloog weet nu ook niet meer wat te doen. Hij heeft alles gedaan wat hij kon. Ook fysiotherapeut, ergotherapeut, reumatoloog en huisarts konden al eerder met geen enkele goeie verklaring komen.
En nu? Ja dat wist hij ook niet. Het leek hem het beste om naast de gewone revalidatie die vanaf deze maand gaat starten extra therapie te gaan volgen voor mijn hand. Dat was het enige wat hij kon bedenken.
Dat ik de hand zelf al iedere dag een paar keer probeer te strekken en dat geen verbetering oplevert was volgens hem niet goed. Er zou binnen een jaar verbetering moeten optreden, anders kon het weleens blijvend zijn! Een jaar? Blijvend? Pfffff *slik *help. Maar of er nog verbetering in zou zitten vond hij zelf heel moeilijk te zeggen. Helemaal nu er al 3 maanden geen enkele verbetering optreed. En dan sluiten die doktoren altijd af met veel sterkte wat op dat moment lief bedoeld is maar de lading niet echt dekt. Dan zit je daar met je telefoon in je hand een beetje raar voor je uit te staren. En je kunt alleen maar bedenken: “Wat nu?”
Maarja, dan moet toch die happy face op want ik moest drie uurtjes later samen met twee vriendinnen vertrekken naar Hilversum. Ik had er echt al een hele tijd veel zin in maar de uitslag zette voor mij wel een dikke stempel op die dag die zo leuk had moeten zijn. Ik heb het nog wel erg naar mijn zin gehad maar ik was erg moe van alles. De drukte is me dan eigenlijk een beetje teveel. Er waren veel mensen, mensen waar ik normaal wel wat meer mee had willen praten dan dat ik gedaan heb. Dat vind ik nu achteraf wel heel jammer. Want ondanks dat iedereen iets anders heeft voel je wel een soort band.
Het was dus een dag met twee uitersten heel dicht op elkaar. Later deze week belt mijn reumatoloog nog. Zo kan ik nog even met haar overleggen over mijn hand. Ik hoop dan ook later deze week te weten wat het plan verder is. Ik zal later ook nog wel wat vertellen over de special want het was wel leuk hoor!
Later meer dus,
Liefs Tineke