En nu?
Na de uitslag van de neuroloog maandag, dat ze weer niks hebben gevonden, wordt het wel pijnlijk duidelijk dat de oplossingen voor mijn hand niet meer voor het opscheppen liggen. Ondertussen heb ik al heel wat weken ontstekingsremmers geslikt, twee keer een MRI scan van binnen bekeken, een EMG ondergaan en een spuit prednison in mijn schouder gehad. En tot nu toe heeft alleen de prik met prednison een weekje geholpen.
Verder hebben ook al heel wat specialisten hun hersenen laten kraken over mijn gekke hand. Een reumatoloog, een huisarts, een ergotherapeut, een fysiotherapeut, neuroloog en als laatste twee chiropractoren waarvan één aan de telefoon al heel zeker wist er niks aan te kunnen doen. Komende woensdag werpt een derde er zijn blik op.
Ik begin dus zelf ook wel heel duidelijk te voelen dat er nog maar een paar kleine strohalmpjes zijn en dat geeft wel stress kan ik je vertellen. Die hand staat ondertussen 3,5 maand zo en hoe langer hoe slechter het is. Er zou eigenlijk ook al verbetering op moeten treden bij het drie keer per dag strekken wat ik moet doen van mijn dokters. Maar dat veranderd ook helemaal niks.
Gister mijn reumatoloog gesproken over de situatie. En volgens mij begint die ook wel ietsje wanhopig te worden. Ik moet nu naast mijn acht weken revalidatie (wat donderdag begint) nog extra therapie voor mijn hand gaan volgen. Dit moet, als ik het goed verstaan heb, binnen 2 – 3 weken wel verbetering laten zien. Zo niet, dan kom ik 10 maart langs bij mijn reumatoloog en proberen we een nieuwe prik met prednison. Ook word ik dan misschien door gestuurd naar de revalidatie arts in Groningen. Wat dat laatste dan nog precies moet uithalen moet je me niet vragen. Dat hoor ik dan 10 maart wel.
Persoonlijk ben ik een beetje bang dat therapie niet zoveel gaat opleveren omdat dat zelf oefenen al niets oplevert. Om nog maar te zwijgen over het feit hoe lastig het is om iets te behandelen waarvan je niet weet wat het is. Dat voelt een beetje als: “Nou-als-dit-niet-werkt-dan-maar -dat”. Beetje doelloze werkwijze dus, maar veel anders kunnen we ook niet.
Uiteindelijk blijf ik hopen dat het overgaat. Ik had ingezet op voor mijn verjaardag. Ik ben jarig op 10 april, dus ik heb nog een kleine 2 maand. En laat ons hopen dat dat gaat lukken. Op wat voor manier dan ook. Wat ik wel jammer vind is dat er nu weer ontzettend veel tijd in therapie en dergelijke gaat zitten. Ik had me tijdens oud en nieuw voorgenomen dat het een leuker jaar moest worden met meer leuke dingen en minder ziekenhuis en therapie. Na 3,5 jaar ellende vond ik dat wel verdient maar dat gaat dus voorlopig niet op. Helaas.
Liefs Tineke