Achter glas
De wereld draait door, en snel ook. Als je even uit je raam kijkt wat er buiten gebeurd. Hoe snel iedereen beweegt. Wat ze allemaal doen op een dag. Waar zouden ze zich mee bezig houden? Waar zouden ze naartoe gaan? Wat speelt er zich af achter jouw glas? Achter het glas waar ik zit lijkt momenteel een hele andere wereld te draaien.
Deze week zat ik lekker bij de warme kachel met een kopje thee in de vensterbank bij het raam met het mooiste uitzicht. Daar komt er van alles voorbij. Ik zwaai naar mijn oma die op de fiets vertrekt. In mijn ooghoek zie ik één van mijn oppaskinderen die inmiddels geen oppas meer nodig heeft maar de bink uithangt op de middelbare. Ik lach, het past helemaal bij hem! De overbuurvrouw neemt de hond mee uit. Auto’s komen langs rijden. Een paar werklui van de gemeente zetten hun schoffel in één van de vele gemeente tuintjes hier. Ondertussen is er mail + prachtige foto’s van een vriendin die in Nieuw Zeeland en Australië aan het backpacken is en een gave documentaire maakt. Op een ander scherm kan ik op Facebook en Twitter zien wat vrienden/volgers aan het doen zijn. Dan hoor ik de brievenbus, snel kijken of er iets bij zit. Alles van die wereld buiten is momenteel heel fijn. Al is het maar iets kleins.
Hier binnen is het alles behalve écht leuk maar ik probeer er het beste van te maken. Door het niet mogen autorijden, niet meer kunnen fietsen en het vele slapen zie ik de rest van de wereld vanachter glas. Dat is nogal beperkt. Toen ik vorige week voor een zorgafspraak een stukje in de auto moest maakte mijn hart een sprongetje. Ondanks dat mijn moeder reed en het een ritje van 15 minuten was werd ik al blij van alles wat ik zag. Ik ben tegenwoordig serieus al heel gelukkig als je me op je bijrijdersstoel zet en gewoon rond rijdt. Of als je een half uurtje langskomt en me vertelt wat je allemaal doet/gedaan hebt. Heel simpel maar zo fijn!
In korte tijd zijn er allerlei hulpaanvragen gedaan om het voor mij zo gemakkelijk mogelijk te maken. Allereerst is mijn vriend rolstoel weer van stal getrokken. Er is taxivervoer aangevraagd zodat mijn ouders niet voor alle ritten op draaien. Een stoeltje in de douche zodat ik niet meer op de grond hoef te zitten. Meer hulp in de huishouding en de meest confronterende: een scootmobiel. Dit alles is binnen een week geregeld waarvoor mijn enorme complimenten aan de WMO, maar even wennen voor mij.
Midden tussen de aanvragen en zorgafspraken werd ik onverwachts gebeld door mijn reumatoloog. Zij had de aanvraag voor vervoer naar het ziekenhuis gezien en via mijn maatschappelijk werkster gehoord hoe slecht het gaat. Ze maakt zich zorgen om mij en wil mij opnemen in het UMCG. In eerste instantie schrok ik daar nogal van maar nu ben ik wel blij dat er wat gebeurt. Ik wil me zo graag beter voelen! Ik heb nog niet gehoord wanneer ik precies opgenomen ga worden maar waarschijnlijk vanaf maandag 9 december en dan voor onbepaalde tijd. Mijn reumatoloog zei niet te weten wat ze zouden tegenkomen en hoe het met mij zou gaan. Daar hangt de duur van de opname vanaf. Ik moest sowieso rekenen op een week maar dit kan dus langer worden.
Het UMCG, ook een plaats achter een heleboel glas waar de wereld door draait en waar het binnen gaat om ziekte & gezondheid. Ze willen gaan schuiven met medicijnen, onderzoeken doen, kijken hoe ik reageer op medicijnen etc. Oftewel van alles. Eigenlijk weet ik zelf niet eens wat me precies te wachten staat. Wat ik wel weet is dat er in ieder geval iets moet gebeuren. Ik slaap bijna 16 uur per dag, tril nog steeds, de hulpmiddelen nemen hier het huis over en een scootmobiel op mijn 23e was niet bepaald het plan! Die scootmobiel is echt een dingetje… ik heb er een proefrondje op gemaakt vrijdag maar verder nog niet want ik moet écht wennen en ben eigenlijk ook wel een klein beetje bang voor de blikken van anderen. Als het imago en de reden van de scootmobiel niet zo slecht waren is het serieus een leuk voertuig. Het rijdt wel lekker, haha. Stiekem hoop ik dat ik door de opname in ieder geval weer zoveel verbeter dat ik weer gewoon met de fiets kan. Garantie dat ik door deze opname beter wordt is er niet maar op dit punt doe ik alles om beter te worden!
Zoals je leest gaat het aan de andere kant van het glas er heel anders aan toe. Ik wil dolgraag weer aan jullie kant van het glas staan. Meedoen. Al is het maar op het niveau dat ik van de zomer had. Dat is in ieder geval een stuk beter dan nu. Ik word waarschijnlijk begin deze week gebeld met meer nieuws over de opname en de data. Voor nu is dat even het belangrijkste. Tussendoor is het zoveel mogelijk ‘gewoon’ december. Dus lootjes trekken, kadootjes kopen, dichten, pepernoten en chocola eten. Oftewel feestdagen. Ik mocht gelukkig thuis blijven tot na Sinterklaas van mijn reumatoloog. Dat vind ik echt heel fijn. Heb de laatste weken al best veel gemist en wilde dit niet ook nog missen!
Momenteel is alles dus even blanco en draait het hier veel om zorg en tussendoor proberen we zoveel mogelijk gewone dingen te doen. Beter kan ik het niet samenvatten denk ik. Aangezien ik het zelf ook niet goed meer kan bijbenen allemaal kijk ik gewoon niet verder dan komende week. Dat werkt heel goed. Vanachter mijn warme en toch nog best knusse glas wil ik iedereen een hele fijne week wensen, met of zonder Sint. Als ik meer nieuws heb en verder kan kijken dan deze komende week dan horen jullie het.
Liefs,
