Als je ziekte je visitekaartje wordt…
Een veel gehoorde vraag, of soms zelfs mening, aan/over mij is: ‘Ben je niet teveel met ‘ziek zijn & ziektes’ bezig. Moet je geen leuke dingen gaan doen met de tijd die je wél kan besteden?’ Ik heb daar de laatste tijd vaak over nagedacht. Had ik inderdaad iets anders moeten aanpakken? Had ik dan iets moeten gaan doen wat totaal niet met ziek zijn te maken had? Fotograferen? Tuinieren? Beauty bloggen? Ik noem maar wat… Was dat beter voor mij geweest? Ik heb zelfs een tijdje minder geschreven en was stiller op Twitter & Facebook omdat ik bang was dat mensen hun mening klaar hadden over wat ik met mijn tijd doe. Ik vind dit moeilijk. Ik kan af en toe hierin heel beïnvloedbaar zijn en uren nadenken over wat ik wel had moeten doen met mijn leven. Tot ik op een mooie avond vijf boekjes vond. Boekjes volgeschreven met alles wat me bezig houdt en gehouden heeft in de afgelopen jaren van mijn ziek zijn. Ongepubliceerd. Met een kopje thee erbij heb ik deze boekjes zitten lezen. Synchroon met deze boekjes loopt deze weblog. En dan niet te vergeten onzichtbaarziek.nl. Ik bedacht me dat dit stuk voor stuk vrije keuzes zijn geweest en hoeveel ik van al deze dingen geniet en genoten heb. Van onzichtbaarziek.nl, van het succes daarvan en van het schrijven van die boekjes en mijn weblog. En dan heb ik het nog niet eens over de vele reacties die ik door de jaren heen heb gekregen en nog steeds krijg. Dat had ik nooit durven dromen. Bijna niet te geloven dat ik dit alles in twijfel trek door vragen van meestal wildvreemde mensen.
Toen ik 2007 mijn havo diploma op zak had wilde ik graag ‘iets met kinderen’ gaan doen maar ik wist nog niet wat. Pabo bleek het niet te zien maar toen kwam SPH. Sociaal pedagogische hulpverlening. Wat hield ik van deze opleiding. Ik als B-studentje had spontaan alleen maar zevens en achten en zelfs negens op mijn cijferlijst. En toen ik voor de eerste keer opgenomen werd in het MCL op de kinderafdeling wist ik het zeker: ‘Ik wil pedagogisch medewerkster worden op een kinderafdeling.’ Mijn eerste stage was dan ook in het ziekenhuis op de afdeling oncologie en geriatrie. Nog niet met kinderen maar al wel in het ziekenhuis. En ondanks dat het lood en lood zwaar vond ik het geweldig. het zorgen voor iemand anders, een patiënt een leuke middag bezorgen door een simpel potje scrabble of door een goed gesprek. Ik ben eigenlijk het meest gelukkig als anderen dat zijn en als ik daar bij kan helpen… Heel graag!
Ondanks dat mijn droom om pedagogisch medewerkster te worden in stukken ligt en ik al moeite heb mezelf op de been te houden vind ik het nog steeds ontzettend leuk om in contact te komen met mensen. Bijvoorbeeld mensen die ook ziek zijn, hulp nodig hebben, iets bijzonders hebben meegemaakt, of mensen die onzichtbaarziek.nl of zelfs mijn weblog als nuttig ervaren etc. Maar ook de reacties… Bijvoorbeeld een e-mail krijgen van iemand die ook Sjögren heeft en zegt dat haar familie eindelijk snapt wat ze heeft door mijn weblog. Dit soort dingen had ik nooit voor mogelijk gehouden maar het ligt in zekere zin wel in het verlengde van wat ik altijd wilde: Mensen helpen. En dat is wat ik blijkbaar doe (kan ik soms zelf maar moeilijk geloven maar toch!). En dat vind ik het aller aller leukste wat er is. Ook al bestaan mijn volgers op Twitter voor 50% uit chronisch zieken of mensen uit de zorg, gaan mijn blogs over ziek zijn, deel ik weer eens iets over onzichtbaarziek.nl op Facebook of zit ik een avond aan de telefoon met iemand die net ziek geworden is en mij belt om erover te praten. Het gaat veel over ziekte en ziek zijn dat is waar, maar ik kijk daar omheen. Het ligt het dichtste bij wie ik ben als persoon en wat ik altijd wilde doen. Dus ik heb besloten dat ik het niet altijd (soms ben ik nogal beïnvloedbaar) meer erg vind dat mijn ziekte & onzichtbaarziek.nl mijn visitekaartjes geworden zijn. Omdat ik het leuk vind om te doen en het lijkt er echt op dat het mensen helpt en dat vind ik zo fijn! Een mooier cadeau kan je mij niet geven.
Reden genoeg om deze visitekaartjes te behouden volgens mij. Of niet?
Liefs, Tineke
