Dilemma
Ik zit in een dilemma. De longarts heeft mij gezegd na te denken over revalideren in Beatrixoord, Haren. Maar liefst 9 weken en dan moet je wat je daar bereikt natuurlijk thuis ook volhouden. Op 27 september is de opening van onzichtbaarziek.nl. Voor die tijd zet ik sowieso geen stap over de drempel van Beatrixoord. Dat heb ik heel erg duidelijk gemaakt. Of ik dit na die tijd wel ga doen… Dilemma. Ik kan simpel gezegd twee dingen doen.
Na de opening over die letterlijke en figuurlijke drempel van Beatrixoord stappen en daar gaan revalideren. Kijken of het aanslaat.
Of nu alles eruit halen wat erin zit. Wat betekent geen revalidatie maar gewoon op goed geluk gaan.
Het brengt allebei voor en nadelen met zich mee. Revalideren is geen garantie op verbetering. Daarbij heb ik de afgelopen 6 jaar wel genoeg opgeofferd. Moet ik dan het laatste beetje wat nog van mezelf is ook nog weggeven aan het UMCG en haar revalidatiecentrum? Nog meer artsen, psychologen, ergotherapeuten, fysiotherapeuten en diëtisten. Of alles eruit halen wat erin zit. Dit betekent een aantal medicijnen verhogen & erbij vragen. Morfine zal dan dagelijks omhoog moeten en ik zou prednison er ook dagelijks bij willen hebben want daar voel ik me beter door. Alleen mag ik deze laatste niet (vaak) meer gebruiken omdat ik botontkalking in mijn rug heb. Uiteindelijk zal het afwachten zijn waar het schip strandt. Hoever ik kom met gewoon mijn eigen zin doen en eruit halen wat ik wil.
Ik vraag hierin niet om jullie mening. Ik kan zelf al niet eens beslissen. Eigenlijk staan allebei de optie’s me niet aan. Eigenlijk zou er een nummer 3 onder moeten staan. Met daarachter de tekst: ‘Weer een gezonde 23 jarige zijn’. Dan was de keuze heel snel gemaakt. Maar nee het blijft bij nummer 1 & 2. Ik neig zelf het meeste naar nummer 2. Eruit halen wat erin zit en dan zien we wel waar het schip strandt. Alleen komt er iedere keer weer dat stemmetje: Weet je het zeker? Is dat echt het slimste om te doen?
Dit dilemma speelt sinds januari en ik denk niet dat ik er zelf uit ga komen zonder een aantal mensen waar ik veel van houd verdriet te doen. Ik vind het moeilijk. Zo niet onmogelijk. Waar is de tijd gebleven dat ik alleen maar hoefde te kiezen wat voor ijsje ik wilde. Wat toen oprecht een moeilijke keuze was. Zoveel lekkers daar kun je toch niet uit kiezen. Of dat je wakker lag omdat je morgen jarig was of ’s nachts naar beneden liep om te kijken of Sinterklaas wel echt iets in je schoen kwam doen. Geef mij alsjeblieft een paar dagen dat soort ‘problemen’. Wat lijkt me dat heerlijk!
Liefs Tineke
