Ik knipperde maar heel even met mijn ogen…

Voorzichtig zag ik het ziekenhuis en alle artsen naar de achtergrond vervagen. Het leek steeds beter te gaan. Ik bewaarde mijn lijn met slingers nog heel eventjes maar toen het een week oprecht goed ging was ik klaar om eindelijk de zomer in te luiden. Mijn ouders vertrokken voor vakantie en ik maakte hier en daar wat leuke plannen. Al was de rust die er viel al zo ontzettend fijn. Een boek lezen op mijn balkon. Het zonnetje erbij. Er volgende een zucht van opluchting…

Ik knipperde maar heel even met mijn ogen. Echt héél even maar en daar kwam de man met de hamer. Niet in zijn eentje, nee. Op zijn stoomwals deze keer. Op grote snelheid en met veel kracht werd ik meegenomen en onderuit geveegd. Het ging zo snel dat ik zelf amper. kan bevatten wat er nou eigenlijk gebeurd is in die 10 dagen.

Na een goeie week werd ik opnieuw ziek. Diezelfde avond zat ik nog bij de dokterspost. Er werd overlegd met het UMCG waarna direct antibiotica werd gestart en prednison verdubbeld. Na 2 uurtjes slaap werd ik uit bed gebeld of ik nog dezelfde dag in Groningen kon staan. Ze hebben in één dag zo ongeveer elk onderzoek wat voor handen ligt opnieuw gedaan. In de tussentijd mocht ik op de banken van de poli liggen & bijslapen. Het leek erop dat het opnieuw mijn bijnieren waren en ik laag in bepaalde voedingstoffen zat. Prednison zou dus genoeg moeten zijn. Nog geen 2 dagen later kwam er op de plek van de beruchte verstandskies een bloedende blaar. Opnieuw als ’try-out’ de antibiotica weer opgestart. Ondertussen zag ik de wanhoop al voorzichtig op de gezichten verschijnen. Er werd behandeld maar iets klopte niet… 

Na een redelijk goeie dag op woensdag zocht ik mijn bed op om nog wat te slapen en was daar toch die voorzichtige goede hoop weer. Ik viel in slaap en werd een uur later wakker met een hartslag van 175. Ik voelde mijn hart overal bonken. Het was bloedheet, ik trilde en zat te klappertanden. Ik schoof over de grond naar de bank maar ben blijkbaar op de grond blijven zitten. Ook ging alles om heen zo vreemd aan me voorbij. Niet te omschrijven. Achteraf kan ik me ook wél herinneren wat er gebeurd is maar niet wat mensen gezegd of gevraagd hebben. Ik belde mijn oma en 112. In het bijzijn van het ambulance personeel zakte mijn hartslag uiteindeljk terug naar 140 en waren de rest van mijn klachten ‘te vaag’ en niet acuut. Er werd geopperd van antibiotica te wisselen. Een van de twee mannen maakte een afspraak bij de dokterspost. Daar stonden we weer laat op de avond.  Deze beste arts keek me al minstens zo verbaasd aan. Ergens was deze meneer volgens mij erg opgelucht dat eenmaal bij hem mijn hartslag rond de 100/110 was. Hij liet me gaan. Dit was iets voor het UMCG.

Ik belde opnieuw het halve ziekenhuis rond maar er werd voor het weekend niet meer gereageerd. In het weekend heb ik nog twee soortgelijke aanvallen gehad. Gelukkig met iets minder hoge hartslag maar de wanhoop groeide. De dienstdoende arts en dokter nummer 3 bij dokterspost wisten geen raad. Daar zit je dan. Thuis. Niemand die weet wat je mankeert. Ondertussen slopen de hoge hartslag en het trillen je laatste restje energie. 

Op maandag zat ik met mijn moeder doodop en ten einde raad bij de vakantie huisarts. Zij kent mij gelukkig vanaf 2007 en zag direct hoe ziek ik was. ‘Tril je al lang zo? Het lijkt wel alsof ze je een overdosis hebben gegeven.’ Ze zou voor mij overleggen met Groningen. Ook mijn reumatoloog hier ook bang voor. De hartslag aanvallen, het trillen, overgeven, warm hebben. Mijn lichaam is na het verdubbelen van antibiotica en prednison gaan reageren alsof het een overdosis kreeg. Hoe dit kan gebeuren kan ik nog niet uitleggen. Ik denk oprecht dat mijn lijf het niet meer aankon na twee maanden een hoge dosering antibiotica, prednison, een lever die al aangaf het zwaar te hebben. Dit was blijkbaar dé druppel.

Ik kan zelf maar amper beseffen wat er eigenlijk gebeurd is. Overdosering? Hoe kan je overdoseren op de juiste hoeveelheid voorgeschreven medicatie? Én dat het een dikke week en 8 hulpverleners kostte voordat iemand dit signaleerde? Tot nu toe is het sinds donderdag stabiel. Geen nieuwe aanvallen meer gehad. Er kwam wat rust om bij te slapen. Af en toe brengt iemand Bente even hier. Die slaapt met liefde met mij mee. 

Er volgt nog een 24-uurs ECG onderzoek woensdag maar voor nu moet mijn lichaam herstellen en medicatie afbouwen. Je kan waarschijnlijk begrijpen dat na dit avontuur met deze stoomwals mijn conditie en energie volledig weg is en ik ook weer (deels) zal moeten revalideren. 

Gek genoeg voelt het alsof ik jullie bijpraat over de situatie van een ander. Dit gaat niet over mij. Ik kan het niet op een rijtje krijgen. Je gaat bedenken waar het mis ging maar dat antwoord zal waarschijnlijk (deels) open blijven. Voor nu ben ik blij met elke dag die stabiel verloopt. Alle rust is zo ontzettend welkom. Met enorme dank aan lieve familieleden en vrienden die ontzettend geholpen hebben en er altijd staan. Al is het midden in de nacht. Helemaal toen mijn ouders nog op vakantie waren. Jullie kunnen je mijn dankbaarheid niet voorstellen.

De antibiotica is al gestopt. Mijn kaak lijkt voor nu goed. Ook is er al een klein beetje prednison af. Het nadeel van prednison is dat je dit niet in een keer mag stoppen omdat je daar ook ontzettend ziek van kan worden. Een dezer dagen/weken zal er wel een strak medicijn afbouw + revalidatie plan komen. Eentje die ik tegen die tijd opnieuw met beide handen aan zal pakken. Voor 100%. Nu eerste nog even die rust én dat moment dat ik daadwerkelijk door heb dat dit echt gebeurd is en dat ik voor de 3e keer aan revalidatie moet beginnen. 

Je knippert heel even met je ogen… Ik denk dat ik mag zeggen dat ik wel wat gewend ben na 14 jaar maar dit vind ik zelfs nog heel onwerkelijk en moeilijk te bevatten.

Liefs, Tineke