2020,  Colombia,  Curaçao,  Nederland

Thuis maak je zelf

Na 9 maanden bij mijn ouders wonen is het wel heel erg fijn om weer een eigen plek te hebben. Als je al bijna 10 jaar op jezelf hebt gewoond is het nogal een omschakeling om weer zo lang bij familie te wonen. Ik ben ontzettend dankbaar dat de optie er was én dat ik zo slim ben geweest om me toch in 2018 in te schrijven bij een paar instanties voor sociale huurwoningen. Dit heb ik destijds niet gedaan met het idee dat ik terug wilde naar Nederland. Maar…mocht het nodig zijn dan zou ik een back-up hebben.

Zelfs in Friesland is twee jaar ingeschreven staan voor steden nog te weinig. Groningen helemaal. Laat staan midden-Nederland. Vandaar dat ik toch weer in een dorp ben gaan wonen. Als je dan weet dat je een dorp moet kiezen dan kies ik toch het liefst weer voor het dorp waar ik vandaan kom. Als ik dan in Nederland moet blijven woon in liever in een stad of een dorp tegen de stad aan. Als je dan niet voor je eerste keus kan gaan, al was mijn eerste keus natuurlijk terug naar Curaçao, dan maar voor de tweede (officieel dus derde keus) om toch weer in ‘eigen dorp’ te gaan wonen.

Thuis is voor mij net als familie en vrienden een breed begrip. Je hebt het namelijk in allerlei vormen en maten. Ook is er wat mij betreft geen limiet aan. Een vriendin van mij merkte laatst op dat ik veel mensen om me heen familie namen heb gegeven terwijl ze geen familie zijn. Toen ik erbij na ging denken had ze inderdaad gelijk. Ik denk dat je je familie en vriendenkring zo ver kan uitbreiden als je wilt. Zo ook de plekken die voor jou voelen als thuis. Mijn huis is thuis. Nederland is thuis. Curaçao is thuis. Bogota, Colombia werd een tijdelijk thuis toen ‘my Stemwell family’ zich zo voor mij heeft ingezet. ‘You are part of the family now…’ zeiden ze vaak en zo voelde het ook. Dat klinkt misschien gek voor sommige mensen maar sommige plaatsen en mensen voelen zo ontzettend goed. Dat ik die graag aan mijn hart toevoeg. Ik mis mijn buitenlandse thuis, familie & vrienden heel vaak. Ik hoop echt in 2021 weer ’thuis’ op bezoek te kunnen. Kan niet wachten tot ik iedereen weer een knuffel kan geven. Ook hier in Nederland trouwens. Ja, ik ben blijkbaar de enige Fries die wel knuffelig aangelegd is. 

Voor nu staat mijn huis in Nederland en haal ik mijn andere ’thuis-plaatsen’ gewoon naar mijn appartement doormiddel van onder andere foto’s. Fotofabriek werkte daar laatst al heel lief aan mee met polaroid foto’s. Nu ook Studentendrukwerk.nl . Ik mocht iets uit hun assortiment kiezen. Ik heb gekozen voor een foto op textiel poster. Gemaakt bij Karakter, Coral estate. Eén van mijn favoriete strandjes van Curaçao. Het resultaat vind ik echt prachtig. Stukje Curaçao op A2 formaat in huis. Overigens is het aanbod groter dan alleen textiel foto’s. Van foto’s op canvas tot het zelf bedrukken van mondkapjes. Tip van Flip, haha.

Nog een huis wat ook een soort thuis is geworden (na bijna 14 jaar) mag ik over twee weken weer bezoeken. Het ziekenhuis. Dan ben ik weer aan de beurt voor het jaarlijkse rondje. Reumatoloog, Oogarts en Kaakchirurg. Inmiddels zit al 1,5 week op een lagere dosering Prednison maar dit gaat niet zoals ik wil. Af en toe heb ik toch weer medicijnen tegen misselijkheid nodig of doet het pijn op de plek waar je bijnieren zitten. En natuurlijk nog drie flesjes Nutridrink per dag. De smaak en zin in eten is bijna totaal weg wat het nog lastiger maakt om uit de categorie ondergewicht te komen.

Ik hoop ontzettend dat er nog een weg terug is uit dit probleem. Ik ben al begonnen met duimen. Eerder dit jaar ging het al een paar maanden ontzettend slecht doordat mijn lichaam teveel prednison heeft moeten verwerken in de afgelopen jaren maar vooral in december 2019 en januari 2020. Dit probleem staat ook in connectie met prednison maar moet opgelost worden met een hogere dosering prednison. Wat dus automatisch wéér slecht is voor mijn lijf. Dit gaat dus even niet meer over mijn ziekte op zichzelf maar dit zijn de problemen die ontstaan door de behandeling ervan. Ik maak me daar zorgen over. Vraag me heel erg af wat dit lijf nog aankan en wat de limiet is. In mijn hoofd is de limiet altijd eindeloos  maar nu krijg ik wel heel duidelijk voorgeschoteld dat de limieten van mijn lijf niet eindeloos zijn. Iets wat natuurlijk super logisch is maar waar ik nooit over na heb willen denken. Ik werd behandeld voor mijn ziekte de eventuele problemen die dat later kan geven schuif je op want je hebt op dat moment al genoeg problemen.

Nu is later al hier… Bij later dacht ik aan 2050 ofzo. Niet nu. Betekend concreet dat ik niet alleen af en toe ingehaald word door mijn ziekte maar ook door ‘later’. Ik blijf altijd zoeken naar mogelijkheden en dingen die ik nog niet geprobeerd heb. Voor diegene die mij al langer kennen/volgen heb ik zo ongeveer alles geprobeerd wat er binnen mijn macht ligt. Zelfs al lagen die mogelijkheden aan de andere kant van de wereld. Momenteel zie ik behalve gezond eten en bewegen ook weinig andere opties.

Willen jullie voor me meeduimen op 3 december?

Liefs, Tineke

*Er is een nieuwe mailinglijst voor de mensen die graag een bericht willen ontvangen bij een nieuwe blog. Schrijf je hier rechts in voor de lijst.

8 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *