Dagje scannen

Het EMG stond als eerst op het programma. Ik hoefde gelukkig alleen mijn armen maar te laten testen omdat het dus om mijn hand ging. Er worden schokjes door je armen gestuurd om je zenuwen te testen. Ze zetten een soort schok apparaat op plaatsen waar zenuwen langs lopen en daarna testen ze hoe deze reageren. Dit duurt een kwartiertje. Daarna doen ze een spiertest door met een naald in een spier te prikken en ook hier te kijken hoe deze reageert. Dat zijn wel gemene prikken omdat ze die naald heel erg ronddraaien om een goed beeld te krijgen.

Hiernaast een plaatje ervan. Dan begrijp je beter wat ik bedoel. Omdat nu mijn hand niet goed werkt wilde ze meer spieren bekijken. Uiteindelijk kwam ik weg met 6 van die prikken. Onder de pleisters en wattenbollen hebben ze me weer laten gaan.

Tussen het EMG en de MRI had ik nog even tijd voor een kopje thee en om even langs oogheelkunde te gaan om de datum van de uitzending door te geven. De rest moet ik nog mailen. Ze hebben allemaal zo hard hun best gedaan. Ontzettend lief.

Daarna snel door naar MRI. Ik kneep ‘m echt voor die tunnel. Dat heeft me altijd al eng geleken. Ik heb stiekem in mijn hoofd een lijstje met onderzoeken die in liever nooit wil doen. En daar hoorde MRI ook bij eigenlijk. Eerst hebben we al een beetje ruzie staan maken omdat er ook op een nekhernia gescand zou worden maar dat bleek ineens niet te kunnen. Ook was mij beloofd dat ze geen contrastvloeistof zouden gebruiken maar ik was nog niet binnen of ik kreeg een heus infuus aangemeten met, jáwel, contrastvloeistof. Dan heb je wel even de pest in hoor. Helemaal als het ook nog allemaal nieuw is en toch wel een beetje eng.

Toen ik die tunnel achter me zag raakte ik wel lichtelijk in de stress. En dat werd niet minder toen ik ook nog met mijn hoofd vast kwam te zitten in een soort rekje. Dat rekje kwam over je hoofd waardoor je dus geen kant meer op kon. Dat benauwd wel wat. Gelukkig mocht ik wel wat muziek luisteren maar door het lawaai wat de MRI maakt hoor je dat bijna niet. Het is net een drilboor in combinatie met een luchtalarm wat je hoort. Net voordat we zouden beginnen hoorde ik door de koptelefoon: “Sorry het netwerk is overbelast”. Ik dacht nou gaan we ’t krijgen. Nou kan de scan ook nog niet doorgaan zeker. Dat bleek een nieuwe radio reclame van Skyradio te zijn, hahahhaha! Lekker dom.

Het eerste kwartier vond ik het echt vreselijk. Die tunnel en dat lawaai maar na een kwartier heb ik bedacht dat ik niet moest zeuren, dat het niet eens pijn deed, dat de tunnel aan de uiteinden open was en dat het over een kwartier klaar zou zijn. Ik mocht van mezelf absoluut niet op die knop drukken die je eruit haalt want dan had ik er weer in gemoeten en dat had ik helemaal erg gevonden. Uiteindelijk werd ik rustiger en viel het me toch nog mee achteraf. Al laat ik geloof ik nog liever 4 infusen prikken of een EMG doen dan nog eens zo’n scan.

Nu is het afwachten, 11 januari komt de uitslag. Ik hoop gewoon dat ze wat vinden en dat ze er wat aan kunnen doen. Want zo niet dan zou moet misschien alsnog die nek gescand worden. Of mijn ruggenwervels.

Het was me dus het één na laatste dagje van 2010 wel weer.

Nu lekker rustig aan en vanavond de laatste uurtjes van 2010 uitzitten.

Fijne oudejaarsavond allemaal,

Liefs Tineke