De medische trein dendert vrolijk voort
Zó! Maandag en ook de dinsdag zit er bijna op. Twee dagen waarin al weer heel veel gebeurd is. Zoveel dat ik er eigenlijk wel een blogje aan wil wijden. Ik probeer mijn verhaal tegelijkertijd op Twitter volgbaar te maken maar dit is soms moeilijk vanwege details die ik niet altijd in een berichtje van 140 tekens gepropt krijg. Vandaar natuurlijk ook dat ik er een blog op nahoudt natuurlijk, dus bij deze:
Laat ik bij vandaag beginnen. Op het programma stond de nieuwe tandarts bezoeken en naar fysiotherapie. Handig is dat ze allebei in hetzelfde gebouw zitten. Best handig vind ik zelf. De nieuwe tandarts bleek erg leuk en daar blijf ik nu dus ook definitief. Minder was dat er wel degelijk dingen waren die mijn oude tandarts had moeten zien. Een beschadiging van een kies en plekken van aanslag op andere tanden die dus door Sjögren komen en niet doordat ik zogenaamd vaker moest poetsen. Oké bedankt oude tandarts! Helaas is aan de aanslag niet zoveel te doen dit had mijn oude tandarts eerder moeten constateren. De beschadiging van de kies kan eventueel gemaakt worden. Nu achteraf dus wel blij dat ik de keuze heb gemaakt naar een nieuwe tandarts te gaan. Had ik eerder moeten doen.
Na de tandarts dendert de medische trein vrolijk verder en mag ik door naar fysio die inmiddels overlegd heeft met mijn reumatoloog. De fysio dacht dat ik baat zou hebben bij een opname in een revalidatie centrum. Mijn reumatoloog heeft aangegeven dit misschien ook nog als optie te zien.
Fysio begon meteen over een traject van drie tot zes maanden. Ik viel zowat achterover… Nee ik viel figuurlijk écht achterover. Ga je me serieus zo lang “uit mijn leven halen”?
Mijn fysio ziet dit als een het enige wat nog zou kunnen helpen. Ik weet het nog niet. Mijn poliklinische revalidatie heeft er voor gezorgd dat ik zieker werd. Daar zagen ze overigens ook zelf in dat dit het geval was. Dus ik zie zelf eigenlijk (nóg) niet waarom dit wel zou moeten helpen. Ook de reden waarom het zou kunnen helpen is voor mij niet sterk genoeg. “Ja dit is het enige wat we nog kunnen bedenken wat je nog niet gedaan hebt. Nouja half nog niet gedaan hebt, je hebt wel gerevalideerd maar er niet opgenomen gelegen.” Jaja, sorry maar ik zie hem nog even niet.
Ik wil ook graag nog met mijn reumatoloog praten hierover want uit een ander telefoontje vandaag bleek dat ze daar juist met hele andere dingen bezig zijn inplaats van een eventuele opname in een revalidatie centrum. Raar toch als je eerst een fysiotherapeut stuurt dat je er ook ongeveer zo over denkt. Snappen jullie het nog? Ik niet meer…
Verder deed een combi van maandag en vandaag hier nog een schepje bovenop. Ik had een aantal gemiste oproepen op mijn telefoon en een voicemail van iemand van de reumatologie poli in Groningen. Uit deze voicemail bleek dat allerlei persoonlijk informatie was “gecheckt” die ik een week of twee terug net allemaal zelf aan hen had verteld. Maar ook informatie waarvan ik niet wilde dat dat in mijn dossier zou komen. Daar zijn de nodige telefoontjes over en weer over gegaan vandaag en gister. Ik heb een deel gehoord, een ander deel pas donderdag.
Inmiddels heb ik maar besloten donderdag op controle te vragen of ze me een tweede hoofd kunnen leveren. Misschien helpt dat bij ’t bolwerken. Kan ik mijn gedachten scheiden en verdelen. Er gebeurd weer teveel in korte tijd. Ik weet op dit moment even niet waar te beginnen met zowel denken als doen. Serieus niet. Ik geloof dat ik donderdag maar even afwacht, misschien valt er met dat tweede hoofd erbij wat orde te scheppen!?
Liefs Tineke