Verbetering smaakt naar meer… #Beatrixoord

Inmiddels alweer 5,5 week hier. Bijna bizar. De tijd is voelt hier zo anders. Ik dacht dat ik wel tijd zou hebben om een boek te lezen of een DVD-box te kijken maar geen van beide nog met een een vinger aangeraakt. Zo af en toe train ik alleen in de in de therapie ruimte en begin ik voor mezelf nog eens even waar ik de eerste dag hier mee begon.

Ik begon met 2 x 1,5 minuten fietsen op 20W (Dit staat voor de weerstand/zwaarte van het fietsen), 2x 2 minuten lopen op 1,5 km/h en wat kracht training met mijn armen met gewichtjes van 0,5 kg. Afsluitend moet ik mijn heupen nog een paar keer opdrukken. Vandaag heb ik maar liefst 30 minuten gefiets op 50W, 30 minuten gezwommen, en nog krachttrainnig gedaan met gewichten van 2 & 3 kg en natuurlijk de heupoefeningen. Als je dan gaat doen waar je mee begon merk je dat je conditie hebt opgebouwd. Dat je vooruit bent gegaan. En dat smaakt naar meer…

Als je iets voor je gevoel weer kan wil je meer, meer en nog meer. Én dan gaat het weleens mis. Ook omdat ik nog medicijnen erbij afbouw en ik nog weleens door kan slaan in kletsen met iedereen. Ben ik aan het einde van elke dag ook meer dna kapot en zijn er dus ook dagen dat het gewoon slecht gaat. Zo was ik zaterdag doodmoe en zondag trilde ik zo erg dat de verpleging mijn medicijnen uit de pakjes moest halen en een oogje in het zeil hielden de rest van de dag. Nu een nieuwe week en het gaat nog steeds niet top. Ze hebben het afbouwen iets vertraagd vanwege het trillen en ik probeer toch maar eens wat rustiger aan te doen. Ik wil teveel. Ik wil zo graag alles weer kunnen. Of in ieder geval weer kunnen auto rijden, fietsen en stukken kunnen lopen.

Afgelopen zondag kreeg ik dan ook even heel hard het deksel op mijn neus. Ik trilde zo erg dat ik eigenlijk dacht dat alles verloren is/was. Inmiddels probeer ik wat rustiger aan te doen en te realiseren dat ik niet meer alles kan wat ik wil. Onzichtbaar Ziek blijft overgedragen aan Frouckje. Werken of studeren zal nooit meer gaan lukken maar ik moet kleiner kijken. Soms ga je als je weer iets kunt meteen groot denken. Ik althans wel. Ik ben nu zover dat ik mijn handjes mag samen knijpen als ik weer kan leren auto rijden als ik thuis kom. Ik wil waarschijnlijk een paar lessen nemen omdat ik al bijna een jaar niet meer in een auto gereden heb. Ook zou ik het super leuk en gezellig vinden om mijn conditie te onderhouden samen met een hondenvriendje. Ik ben af en toe al stiekem aan het rondkijken naar een puppy.

Mijn voorlopige ontslag datum is 11 juli. Deze week is er nog overleg over mij en dan hoor ik of het eventueel nog verlengd wordt en hoe de poliklinische nabehandeling eruit gaat zien. Ik moet thuis echt weer voorzichtig alles opbouwen en kijken wat lukt. Ze geven hier ook aan dat je pas thuis echt kan zien hoe het gaat en in de poliklinische behandelingen kan aangeven waar je tegen aan loopt zodat je zoveel mogelijk kunnen helpen. Oftewel thuiskomt betekent niet dat ik weer volledig beter ben en alles kan. Het voelt een beetje als opnieuw beginnen. Je leefstijl opnieuw indelen en kijken wat goed gaat en wat wel en niet lukt. Ik heb veel zin om dat uit te gaan proberen.

Wanneer ik ook naar huis mag ik begin het toch een beetje spannend te vinden maar heb er na zo’n lange tijd hier ook wel heel veel zin in. Ongelijkelijk is dat in de tijd dat ik hier ben nog geen dag de postbode mij heeft overgeslagen. Elke dag opnieuw zou ik willen dat ik jullie allemaal persoonlijk kon bedanken. Zo bijzonder en zo lief. Het lijkt zo simpel maar het doet enorm goed om te weten dat er zoveel mensen even aan je denken.

Zo in het kader van rustiger aan doen sluit ik nu ook deze blog af. Tijd om naar bed te gaan… Notting hill stiekem nog even afkijken. Jullie hebben in ieder geval weer een kleine update.

Welterusten en veel liefs,