Bijna 1 maand Beatrixoord

De tijd gaat hier zo snel. Ik kan zelf maar amper geloven dat er alweer bijna een maand op zit. Komende dinsdag ben ik hier 4 weken. Op de helft van mijn opname. De eerste 4 zijn omgevlogen en goed gegaan. Ik hoop dat de komende 4 ook zo mogen verlopen maar met het medicijn afbouwen erbij is dat nog wel even spannend.

De kop is eraf en het medicijn afbouwen is begonnen. Dit gaat niet geheel ongemerkt. Er is andere medicatie (diazepam) in de plaats gekomen voor een aantal van mijn oude medicijnen en anderen zijn verminderd in milligrammen. Ik merk dat vooral dat ik veel diazepam krijg. De eerste 2 dagen ging het best goed maar nu ben ik sinds donderdag eigenlijk heel veel moe en duf. Iemand van de verpleging vroeg me vanmiddag al of ik wel meekreeg wat ze zei omdat ik zo glazig keek, haha. Gelukkig heb ik zelf weinig last van dufheid of dingen niet kunnen volgen.

Ik heb deze week alweer twee keer 10 minuten op een gewone fiets gefietst. Zelfs buiten het terrein van Beatrixoord. Wel met een fysiotherapeut erbij maar het begin is er. Het lopen gaat ook heel goed daarbij zit ik ook bijna op 10 minuten. Ik train elke dag 2x en dat zeven dagen per week. Oftewel 14x per week wordt er gefietst, gelopen en krachttraining gedaan. Ik ben al wel zover dat ik denk dat mijn conditie goed genoeg is om, als ik thuis kom, op zoek te gaan naar een lief klein hondje die bij mij wil komen wonen. Goed voor mijn conditie maar vooral heel leuk en gezellig natuurlijk. Ook heb ik hier activiteitentherapie waarbij ik vorige week clubsandwiches heb gemaakt voor de afdeling. Ik mag van iedereen nu elke dag het eten verzorgen, haha.

Afgelopen week was er ook gesprek met de artsen en die zijn allemaal heel tevreden. Ook mijn behandelaars vinden dat ik het heel goed doe. Ik kreeg zelfs nog een compliment van de arts. Voor de mensen die mij kennen ben ik niet zo snel trots of mezelf of zal ik iets goeds over mezelf zeggen omdat ik vaak niet zeker weet of het wel echt goed gaat. Dan is zo’n compliment heel veel waard. Even de bevestiging dat je het goed doet.

Eigenlijk wilde ik in deze blog weer wat meer foto’s laten zien. Zo krijgen jullie een beetje een indruk hoe het er hier ongeveer uitziet en wat ik allemaal uitspook hier. Je ziet de fysiotherapie ruimte, ik die zelf aan de slag gaat met oefeningen in de weekenden, bezoek etc. Ik heb mezelf deze week 3 maanden Spotify kado gedaan (€9,99). Zo kan ik alle muziek die ik leuk vind onbeperkt zoeken en meteen luisteren op al mijn apparaten. Ook heb ik nieuwe bezigheidstherapie: Loom. De nieuwe rage waarbij je armbandjes maakt van elastiekjes. Volgens mij is het officieel iets voor kinderen maar ik vind het leuk tijdverdrijf voor de vrije tijd hier. Lekker rustig iets knutselen.

Samengevat gaat het hier dus best goed. Als ik dan iets moet noemen wat iets minder goed gaat dan is het het wisselen van mensen op de afdeling. Wat raak je snel aan elkaar gehecht als je 24/7 samen optrekt. Het is echt samen lief en leed delen. Lachen en huilen. Er waren dan ook heel wat tranen toen er afgelopen vrijdag maar liefst 4 mensen met onstslag gingen. Gelukkig komen ze nog terug voor dag therapie en zullen we ze hier allemaal weer gaan zien maar ik had niet verwacht dat je in zo’n korte tijd zo’n sterke band met mensen kan voelen/krijgen. Als laatste is het voor mij soms moeilijk om als reumapatiënt op een afdeling te zijn vol patiënten die kampen met de gevolgen van een hersenbloeding/herseninfarct en verpleging + artsen die daar volledig op ingesteld zijn. Soms begrijpen mede-patiënten niet altijd dat ik een ander programma volg en veel meer rust nodig heb dan sommige van hen. Maar ik mag eigenlijk helemaal niet klagen want ik ben ‘het kleintje’ van de afdeling. In leeftijd dan, niet in de lengt, haha. Ze zijn allemaal hartstikke lief voor mij en je lacht je hier kapot door de week. Mocht ik terugkomen met een sixpack dan is het van het lachen en niet van het trainen, haha!

Zoals jullie op de foto’s kunnen zien groeit het aantal kaarten nog steeds. Na een maand is er nog geen dag voorbij gegaan zonder post. Wat ben ik daar blij mee en dankbaar voor. Ik zeg het elke keer opnieuw maar ik kan niet in woorden uitdrukken wat dat met mij doet. Geweldig! Ik mis zo af en toe mijn huisje, familie, vrienden en dorpsgenoten wel maar als ik dan naar die muur kijk dan kan ik er weer even tegenaan. Ik ga de weken hier netjes vol maken en hoop in een betere conditie thuis te komen in juli. Dan kan ik vanaf dan weer uitgebreid genieten van thuis en alles wat daarbij hoort.

Veel liefs,