2017,  Curaçao,  Tekst in opdracht voor...

Vriendschap in twee werelden

Laatst werd ik benaderd door iemand van allofme.nl. Een website die jongeren met een chronische aandoening een zetje in de goede richting probeert te geven door informatie te verstrekken. Ze houden morgen (22 april) een meet-up in Arnhem. Deze staat in het teken van vriendschap. De vraag was of ik een blog zou willen schrijven over dit thema. Qua datum is deze blog wat op de valreep maar ik viel nogal dik met mijn neus in de jetlag-boter deze week. Vandaar ook de titel… vriendschap in twee werelden.

Ik hoorde dagelijks dat mensen al hun vrienden kwijt geraakt waren…
Vriendschap en chronisch ziek zijn is een bijzonder iets. Het kan je vriendschap enorm versterken maar soms ook heel hard afbreken. In de tijd dat ik nog voor onzichtbaarziek.nl werkte hoorde ik dagelijks mensen die al hun vrienden kwijt geraakt waren. Zelfs familieleden die geen contact meer wilden. Ik las het ook weer bij het inlezen voor deze blog. Ik word/werd daar altijd enorm verdrietig van. Ook vraag ik me nog altijd af hoe het kan dat ik eigenlijk geen mensen verloren ben maar er juist een hoop vrienden bij gekregen heb? Ik heb namelijk niet het idee dat ik dingen anders doe dan andere patiënten. Dat ik zelfs de gelukkige eigenaar ben van vrienden in twee delen van de wereld. Of ik dus de juiste persoon ben voor deze blog is de vraag…

Basic vriendschap theorie. 
Vriendschap is natuurlijk iets wat van twee kanten moet komen. Zowel jij als je vriend(in) hebben bepaalde verantwoordelijkheden naar elkaar. Dat zijn geen regels die je hoeft af te spreken of op te schrijven maar dat zijn gewoon ongeschreven regels in vriendschap. Regels die iedereen kent (toch?). Je informeert naar elkaars leven en houd elkaar beetje op de hoogte, roddelt niet over elkaar, laat tijdig weten als je niet kan komen opdagen enzovoort. Basis vriendschap regels lijkt mij. Als iemand chronisch ziek wordt is het soms lastig om iets met elkaar af te spreken. Of zal de zieke persoon soms moeten afzeggen. Dat is heel vervelend en kan je vriendschap flink onder druk zetten. Ik denk dat het taak van beide is om ondanks ziekte toch je vriendschap te kunnen behouden. Jij als vriend(in). kan bijvoorbeeld inplaats van berg beklimmen voorstellen om lekker op de bank een film te kijken. Of koffie te gaan drinken. Stel iets voor waarvan je weet dat diegene niet al af hoeft te zeggen omdat de activiteit niet passend is. Let een beetje op wat mogelijk is en probeer rekening met je vriend(in) te houden.
Dan jij als patiënt… ik lees vaak dat lotgenoten onder elkaar de vrienden de schuld geven. Bijvoorbeeld: ‘Als ze je in de steek laten zijn het geen echte vrienden’. Daar hebben ze gelijk in maar je vrienden zijn natuurlijk niet de enige in de vriendschap. Ja als je vrienden je spontaan in de steek laten zijn het een stelletje losers maar heb jij zelf ook gedaan wat je kon om het beste te maken van de situatie? Als je ziek wordt betekend het niet dat de sociale regels van vriendschap niet meer gelden. Zelfs ik als mede-patiënt vind het super irritant als iemand een half uur van tevoren een afspraak afzegt. Ik kan me ook bijna niet voorstellen dat je dat als patiënt niet al wat eerder kan weten. Of dat ik mensen hoor zeggen dat ze te moe of ziek zijn om het contact te onderhouden. Tegenwoordig is het zo makkelijk om een appje te sturen en even te laten weten dat je aan iemand denkt of om te vragen hoe dat ene sollicitatie gesprek ging of gewoon hoe die persoon’s dag was. Daarmee suggereer ik niet dat je er niet alles aan gedaan hebt maar wel dat je als patiënt, vind ik, nog steeds net zoveel verantwoordelijkheid hebt om de vriendschap te laten slagen als de tegenpartij die (waarschijnlijk) gezond is. Als beide partijen of jij als patiënt er alles aan gedaan hebt/hebben maar het contact toch stuk gaat dan is dat wel enorm hard hoor. Ik kan me voorstellen dat dit een enorme deuk in je zelfvertrouwen geeft. Dat het maken van vriendschappen er niet makkelijker op wordt. Dat wordt het sowieso meestal niet als je wat ouder wordt…

Vriendschap verschil Nederland – Curaçao
De mensen in Nederland en op Curaçao ken ik niet allemaal even lang dat maakt natuurlijk wel uit. Alleen is er toch een verschil in leefstijl wat ook verschil maakt in vriendschappen. In Nederland merk ik dat naarmate ik wat ouder word het steeds lastiger is om iets met vrienden af te spreken. Iedereen heeft een eigen leven opgebouwd met een baan, relatie, sport en sommige al met kinderen. Dat maakt datumprikker.nl tot een populair medium waar ik persoonlijk een haat-liefde verhouding mee heb gecreëerd. Ontzettend leuk om af te spreken maar de ellende van alle agenda’s bij elkaar leggen ben ik minder fan van. Ook al kan ik als afgekeurde patiënt soms ook nog data laten mislukken hoor, haha! Is blijkbaar toch de leefstijl van Nederland. Op Curaçao speelt dit eigenlijk totaal niet. Bijvoorbeeld: Ik kreeg via een vriendin in Nederland een telefoonnummer van een meisje die op Curaçao woont zodat ik haar misschien eens kon benaderen. Ik stuurde een berichtje en we zaten 2 uurtjes later samen aan het avondeten bij een leuk restaurantje. Ik ben in de afgelopen 3 maanden ook vaak last minute nog uitgenodigd voor een etentje of drankje. Ook mensen die appen dat ze in de buurt zijn en of je toevallig tijd voor ze hebt. Of mensen nou meer tijd hebben of meer tijd maken weet ik niet maar de vrijheid van zo met elkaar omgaan vind ik heerlijk! Extra is dat de geëmigreerde mensen zelf heel goed begrijpen waar je mee bezig bent. Dat je van plan bent te verhuizen en familie/vrienden achterlaat. Hierdoor wordt je snel uitgenodigd door mede-geemigreerden of krijg je hulp aangeboden. Ze helpen elkaar. Tenminste dat is mijn beeld tot nu toe. Ook de mensen die er geboren en getogen zijn zijn toegankelijker en vriendelijker. Ik vind dit alles heel fijn. Het was dan ook niet moeilijk om hieraan te wennen. Zou Nederland zeker nog wel iets van kunnen leren.

Wel moet je elke keer bij nieuwe mensen blijven uitleggen wat je situatie is. Zowel in NL als op Curaçao. Dit zorgt nog weleens voor wisselende reacties en maakt ook dat ik het idee heb dat mensen langer nodig hebben om mij te leren kennen. Langer om ze te laten zien hoe mijn leven in elkaar zit. Dat ik geen luie aap ben die het geld uit de zakken van de Nederlandse overheid trekt maar dat ik toch echt een serieuze beperking heb. Wat ik zelf ook ingewikkeld zou vinden om direct aan te nemen als je met iemand praat die er voor het oog kerngezond uitziet.

All of Me
Heb jij problemen met vriendschappen sinds je chronisch ziek bent of wil je graag eens kletsen met anderen hoe zij dat nou doen in het dagelijks leven. Dan verwijs ik je graag door naar de website van All of Me. Voor degene die dichtbij wonen of last minute toch nog tijd hebben om in Arnhem te komen is morgen de meet-up misschien leuk.

Als afsluiter wil ik toch nog zeggen dat in welke aantallen vrienden ook voorbij komen uiteindelijk heb je vaak maar 1 of 2 écht goede vrienden. Deze bestaan namelijk niet bij bosjes en daar maak je ook niet zomaar 1, 2 of 3 nieuwe van. Koester dus die ene beste vriendin of vriend!

Liefs, Tineke

4 reacties

  • Marleen

    Als ik dit zo lees kan ik mij zo voorstellen dat je de vrijheid in contacten heerlijk vind in Curaçao! Zelf heb ik regelmatig dat ik op een goede dag zin krijg om een drankje en/of dansje te gaan doen ergens, maar eigenlijk is dit nog nooit gelukt op dat soort momenten. Mijn vriendinnen hebben inderdaad allemaal een heel ander leven inmiddels. Een gezin en daarnaast een drukke baan, dus spontane acties zijn dan gewoon niet mogelijk… overigens wel alle begrip voor!
    Toen ik net ziek was durfde ik heel slecht afspraken te maken omdat ik te vaak moest afzeggen. Hier voelde ik me dan schuldig om (wat echt niet hoefde), maar daarnaast vond ik het ook elke keer zo’n teleurstelling en confronterend. Gevolg daarvan was wel dat ik op een gegeven moment steeds meer alleen zat… dit op een gegeven moment dan ook anders aangepakt.
    Vriendschappen zijn erg veranderd, mede doordat het ziek worden mij als persoon anders heeft gemaakt.
    Een vriendin zei laatst: jouw ziekte liet je verdwijnen en nu ben je er weer, maar als een totaal andere vriendin. Niet beter of slechter, maar wel anders. Dit herken ik wel en denk dat ziek worden er altijd voor zorgt dat je anders in het leven komt te staan. Hierdoor kan het ook zijn dat bepaalde vriendschappen niet meer goed ‘matchen’. Dat ligt aan niemand, maar dat gebeurd.
    Ik sluit me er helemaal bij aan dat echte vrienden op 1 hand te tellen zijn en dat je deze moet koesteren.
    Zo, heel verhaal geworden… ? Je blog nodigde uit om te reageren! Komt denk ik omdat het iets is waar ik ook wel mee heb geworsteld en nog steeds wel af en toe… Goed geschreven stuk!
    Liefs!

    • Tineke Veenstra

      Bedankt voor je comment Marleen. Ja je veranderd natuurlijk ook als persoon inderdaad. Dat merk ik zelf ook. Je krijgt toch een heel ander leven. Herkenbaar ook hier dat mijn vrienden ook bezig zijn met huizen, banen en kinderen. Ik hoop dat je toch genoeg vrienden hebt om in ieder geval af en toe iets leuks te gaan doen. Of in ieder geval die 1 of 2 beste vrienden! Leuk dat je even reageerde.

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *