This island; It grows on you!
Afgelopen week woonde ik alweer een half jaar op Curaçao. Een prachtig eiland waar ik echt meer en meer van ga houden des te langer ik er woon. Het is wat ze zeggen: Het is een eiland wat je pakt of wat je niet zoveel zegt. Er lijkt niet echt een middenweg te zijn.
Waar je eerst nog in de vakantie-vibe bent merk je al snel dat emigreren toch even wat anders is dan een reisje naar het buitenland maken. Dúh! Denk je nu misschien. Toch denk ik dat veel mensen die emigreren voor een land zijn gevallen tijdens een vakantie. Het is niet zo raar om het sfeertje vast te willen houden. Ook al weet je dat je er nu gaat wonen. Al had ik heel veel uitgezocht en geleerd van vrienden die hier al woonden. Het beleven is toch totaal anders. Daar kun je je niet op voorbereiden. Dat is gewoon vertrekken en het gaan ervaren.
Het eilandleven went steeds meer. Na wat lesjes Papiaments kan ik alles net iets beter volgen en voel ik me niet meer helemaal een vreemdeling. Het groene is er wat af, geloof ik. Ik word zelfs op sommige plaatsen in het Papiaments aangesproken waar ik de reden totaal niet van begrijp. Ik versta het namelijk nog niet goed genoeg en ik zie er al helemaal niet uit als een Yui di Korsou. Misschien is het iets in je gezicht dat je na een tijdje niet meer de hele dag kijkt alsof je net uit het ei gesprongen bent. Misschien is dat het? Kijk je alsof je de eerste eiland ervaring opgedaan hebt? Zoals:
- Je automotor net niet in puin hebt gereden door de olie niet te checken. Danku monteur
- De lak hier daadwerkelijk van je auto af kan smelten. Ook al zegt je vader in NL dat dat onzin is.
- Je spullen vergaan waar je bij staat. Zolen die onder schoenen vandaan vallen. Dingen die gaan roesten binnen een maand etc.
- Je weer helemaal gewend bent aan het hebben van beltegoed en het ‘oude’ 3G.
- Je eerste mini zinnetjes in het Papiaments niet je ondergang werden. Zelfs wat waardering opleverden.
- Je oprecht verbaasd bent als de vrouw achter de balie zegt: Je had ook kunnen mailen. Dat kan hier zo ongeveer nergens.
- Dat, de in eerste instantie wat schrikbarende, zorg in praktijk erg goed te doen is!
- Je niet meer opkijkt van een fietser die jouw, al rijdend in je auto, inhaalt of een scootmobiel die op de autoweg rijdt.
- Je ongeveer weet waar de grootste gaten en hobbels in de weg zitten dus hoe je het beste kan rijden
- De tips en trucs van het eiland steeds beter leert kennen. Zoals waar scoor je de wat goedkopere boodschappen, waar kan je het lekkerst eten, een strandje of winkeltje wat je nog niet had ontdekt etc.
Dit eiland went meer en meer met de tijd. It grows on you. Ik blijf er dan ook bij dat een klein jaar toch wel minimaal is qua wennen. Half jaar zou ook nog kunnen. Believe me: It only get’s better.
Wat meewerkt is natuurlijk dat ik ook een fijne kring mensen heb mogen ontmoeten. Het fijnste huis van het eiland heb en ja ik ga het nog maar eens zeggen: Die eeuwige zomerjurk dames en heren! Al moet ik toegeven dat er de laatste weken af en toe een lange broek uit de kast kwam. Of een vestje. Sokken. Ja wij eilandbewoners klappertanden als het kwik onder de 24 graden schiet.
Ook nu zie ik pas hoe druk de afgelopen 5 maanden zijn geweest en welke stappen je eigenlijk allemaal doorloopt als je emigreert. De 6e maand tel ik even niet mee. Die bracht ik in bed door. Maar wat heb ik het leuk gehad en verdwenen bepaalde klachten letterlijk als sneeuw voor de zon. Bevestigde voor mij dat de oude Tineke er nog wel degelijk is. Alleen (deels) bedolven was onder haar gezondheid. Het was fijn om te kunnen Latin dansen, uit te kunnen gaan, nieuwe mensen te leren kennen, in een ander land te mogen wonen. Ook hele normale dagelijkse dingen gemakkelijker te kunnen. Was genieten!
Ik hoop van harte dat dit met de tijd weer zo mag worden. Momenteel is dit namelijk even niet aan de hand. Te lezen in mijn vorige blog. Dit is helaas nog onveranderd. Dit werpt af en toch ook de vraag op waar ik liever/het beste zou willen/kan wonen. Ook al heb ik mezelf beloofd daar pas over na te denken nadat ik hier een jaar zou zitten. Deze situatie kon ik niet helemaal inschatten natuurlijk.
Voor nu hoop ik dat het met de tijd bijtrekt en ik achteraf kan vertellen dat het gewoon is gekomen door de verhuizing + regelzaken. Het plan is om in ieder geval niet eerder dan eind mei terug naar Nederland te gaan (voor vakantie). Tot die tijd loop ik nog even verder in mijn zomerjurk en probeer ik alle momenten die wel goed (genoeg) gaan mee te pakken.
Voor iedereen die er ook over denkt te emigreren of om een tijdje in het buitenland te wonen. Ik zou zeggen: Doen. Ook al beland je na een half jaar, jaar of twee jaar weer terug in Nederland. Het is alleen de ervaring op zichzelf al helemaal waard!
Liefs, Tineke
6 reacties
Tineke den Boer
Wat heb je er een duidelijk blog van gemaakt! Ook ik roep altijd, ik wil naar Aruba, ons favoritieve eiland. Maar door het lezen van jouw vorige blog en dit blog wordt het me duidelijk dat vakantie en echt daadwerkelijk emigreren toch heel anders is.
Je neemt je ziekte toch ook mee. Ik hoop dat je snel opknapt en je doet het toch maar.
Karin
Goed om te lezen dat je toch met volle teugen van het eiland en de zon geniet ondanks alle ongemakken.
Vera
Tineke, het was weer een feest je blog te mogen lezen.
Hoe bedoel je, je eigen geluk creëren? Ik vind je er een meester in!
Respect en heel veel plezier op Curacao ?
Tineke Veenstra
Lots of love <3
Gaby
Mooie ervaring, emigreren..done that 🙂
Wat fck dat het al een maand zo gaat nu 🙁
Kijk je dan veel series, of gaat dat niet?
xx Gaby
Tineke Veenstra
Ja Netflix is mijn vriend. Maand duurt wel echt lang hé. Ik ga 12 maart terug naar het ziekenhuis. In de hoop dat ze daar toch nog niets kunnen bedenken.
How are you?
X